Kar yağıyor buralarda, yağmur sonrası ıslanmışlıklarımın üzerine... Çaresizliğimin üzerine bir de yollar kapanıyor. İlk yağmurla 'gel' sözleri yerini yollar kapanmadan gele bırakıyor içimde. Sağanak sağanak yağış yerini tipi tipi kara bırakıyor, kışın merhabası olarak...
O an yüreğime, senin tohumlarının bir kar ayazında düşüşü, sonbaharın bir yağmur sonrasında yeşillenişi ve kışın ilk karıyla toprak altında kalışı, kışın soğuğunda gelip çatılardan sarkan buzlu saçaklar gibi saplanıyor! Kar kapatıyor umutlarımı, sana gelen yol kavşaklarında hala beklerken ben... Umutsuzluk, bana ve sevdama yakışmıyor ama elimden hiç bir şey gelmiyor, bu kahrolası kar fırtınasında...
Yüreğimin sen çağlayan nehirleri buzlanmaya, gözlerimin sen kokan yaşları karlaşmaya başlıyor, soğuk kışın acımasız ayazında... Mum yakıyorum ayazlara inat, gittikçe azalan umutlarımı ısıtmak için... Elma çayı demliyorum hani en sevdiğinden, sıcacık... Sen koksun diye içim...
Umutsuzluğa düştüğüm her dakika, aklıma geliyor sağanak bir yağmur sonrası yeşillenen filizlerim ve direniyor umutsuzluğa kalan son yeşillerim... Sen yoktun bu tipi fırtınasında, zaten olmayı da istemiyordun fırtına içeren hiçbir ayazlıkta... 'Belki' der dururdun hatılar mısın?
Ben de olmamana küsmüyordum artık ama, yakışmıyordu sensiz bir sevda ne bana ne de sonbaharı ilkbahar sanıp açan çiçeklerime...
Sonbahar da çiçeklenip yeşeren bir ağaçtım ben ve çiçeklerim kar tanelerine özenip toprak oluyordu, hüznüme aldırış bile etmeden. Kar taneleri ve çiçekler aynı mevsime yakışmıyordu ya bilemedim bunu baştan.
Umutsuzluk bana ve sevdama yakışmıyordu, ama kışa yakışmıştı bile kapanan yollarla. Susmak kalıyordu bana da, ayaz ayaz havalarda avaz avaz susmak! Becerebileceğim en gururlu şey de bu olacaktı herhalde. Susmak...
Kurduğum hiçbir cümlede senli taraflarımı ele vermeden, saatlerce konuşarak susmak....
Konuşsam ne olacaktı ki, dedim ya kar yağıyordu dışarıda ve sen bir 'belki' sözüyle yoktun buralarda... Seni sıradan biri gibi anlatsam herkese, sana bir mana vermeden yani gözlerim ele vermez miydi beni? Birden bire dalıp gitmelerine engel olamazken ben, içlerinden gelen yaşlar ortaya koymaz mıydı hislerimi? Susmak en doğrusuydu ya, seni anlatmadan taşıyamıyordum yüreğimde. İsteseydin duramazdın gelirdin arardın, bunu anlamam için kar yağması ve aradan bir mevsim geçmesi gerekiyormuş, şimdi daha iyi anladım...
Diyorum ya yakışmadı bu sevda bana, sensizliğin acısını ve soğuğunu hatırlatan bu kar fırtınasında... Kışın ilk karıyla, bembeyaz bir örtü alan soğuk ve heybetli görünen karşıdaki tepelere baktığımda anladım ki, sen varsın artık buralarda... Peki ya ben yoksam?
Neden mi? Çünkü kar yağıyor buralara. Anladın mı? Kar yağıyor! Sadece umutsuz ve soğuk bir kar...
O zaman sen buradasın! Sokakları adımlarken kara karışan nefesimde, şu cümleler donuyor ve kar tanesi olarak yere düşüyordu! 'Elimde günah gibi yaşayamadıklarım, sensiz soluyorum anlayacağın. Mavi mavi ölüyorum'
Yüreğim kar altında...