İnsanlar çok farklı şeylerden mutlu olur. Bir kağıt toplayıcısı, baktığı çöpte çok kağıt gördüğünde mutlu olurken elinde çok mal olan bir sarraf fiyatların yükselmesinden mutlu olur. Bir hırsız girdiği evde para bulunca mutlu olurken bir iş adamı kendisine on milyonlar kazandıracak bir anlaşmadan mutlu olur. Bir anne çocuğunun okulda takdir almasından mutlu olurken bir başka anne becerilerinden mutlu olur. Bir adam dünyayı dolaşmaktan mutlu olurken bir diğeri sevdiğinin ona güzel bir kelimesinden mutlu olur.
Milyarlarca insan, milyarlarca hikâye, milyarlarca bakış açısı ve anlayış. Hiçbir genellemenin başarı şansının olmayacağı gerçeğini anlamadan insanı anlayamayız. Zira önyargı duvarlarını ören genellemelerdir.
Lakin insan mutlu olur da mutluluk ona yetmez daha fazla mutlu olmak ister. Doyumsuz ve oburdur. Kendisini mutlu eden şeye çok çabuk alışır ve yeni mutluluklar arayışına yönelir. Yeni hayallere ve yeni umutlara yelken açarken ardında ki limanda bir zaman hayal ettiği kavuşup tükettiği mutluluğu kimsesizliğe terke eder. Yelken açtığı yeni umutlara kavuştuğunda ise ona da aynı şeyi yapar, onu da bir limanda kimsesizliğe terke eder.
İşte insanı çelişkili kılan, acıları üreten ve kalpleri kıran insanın bu doyumsuzluğu ve oburluğudur. Ölünceye kadar, hiç ölmeyecekmiş gibi bir arayış… Arayış içinde insan… İnsan içinde kimsenin bilmediği duygular… Bazen kendimizden bile sakladığımız duygular… Tehlikeli bir masalın başkahramanı insan… Nerede, ne zaman, ne yapacağı kestirilemeyen insan…
Bunları bilmek bizi üzmesin. Çünkü bizde insanız. Bunları bilmek ancak ve ancak neyi ne kadar düzelteceğimizin farkındalığını bize öğreteceği için aksine bizi sevindirsin. Bilmek insanlığa bir fırsattır. Ham bir halde olduğumuzun bilincine varmak ve hamlığımızla mücadeleye başlamak için.
Mirza Tazegül