Hepimiz bu hayatta başarılı, takdir gören, yaptığı beğenilen, önemli, değerli insanlar olmak isteriz. Bunlar insanın doğasında var.
Ne iş yaptığımız önemli değil, hatta çalışmıyor da olabiliriz. O zaman da bize başarılı bir ev hanımı, başarılı bir anne, baba olmak düşüyor.
Başarı deyince genellikle aklımıza çok büyük işler yapan, çok ünlü, çok para kazanan insanlar geliyor, oysa başarı her meslekte çok önemlidir.
Yıllar önce yataklı trenle eşimle birlikte İstanbul’a gidiyorduk. O zamanlar bu trenle yolculuk çok keyifliydi. Vagon restoranda keyifle yemek yer, etrafa bakarak koyu bir sohbete dalar, uykumuz gelince de gider yatardık.
İşte o seyahatlerden birinde biz yemek yerken bize servis yapan garson dikkatimizi çekmişti. Elindeki yemek tabaklarıyla küçük ve kalabalık vagonda servis yapmıyor, adeta dans ediyordu. Bu işi çok severek yaptığı hemen belli oluyordu.
Masamıza çağırıp küçük bir sohbet yapmıştık Latif Bey’le. İşini çok sevdiğini, dünyaya bir kere daha gelse yine bu işi yapmak istediğini söylemişti bize.
O günden sonra trende yer ayırtırken Latif Bey’in görev yaptığı zamana denk getirmek için çok uğraştık. Mutlu olan sadece o değildi, onun işinden aldığı keyif dalga dalga tüm vagona yayılıyordu.
Artık yataklı tren tarih oldu ama Latif Bey’i hiç unutamadım ve mesleğini küçümseyen insanlara rastladıkça hep onu anlattım.
Mutsuz iş adamlarını, mutsuz doktorları, mutsuz mühendisleri, mutsuz ünlüleri gördükçe hep onu hatırlarım.
Mesleğiyle, kendiyle ve bunun doğal sonucu olarak hayatla barışık olmak ne güzel…