Arzular sınırsız, yaşam ise sınırlıdır. Günümüz dünyasında bize biçilen roller vardır. Nitekim din, devlet, anne,baba, abla, ağabey, toplum, kültürün tabulaşmış karanlık yüzü, geleneğin, göreneğin batıl yüzü bize bazı roller biçmiş. Biz ise isteyerek veya istemeyerek, severek veya sevmeyerek bu rolleri oynamak zorunda kalıyoruz. Bazen sadece sevilmek için bile sevmediğimiz şeyleri yapmak zorundayız.
Ayaklarımızda değil, prangalarımız beynimizdedir. Omuzlarımızda bize lazım olmayan gereksiz yükler taşıyoruz bu kısacık hayatta. Hayatı kendimizden başka herkes için yaşıyoruz. Dönüp kendimiz için yaşamayı düşündüğümüz anda ise sanki hırsızlık yapacakmışız gibi utanıyoruz. Çünkü o hayat bizim değil. Yaşamamız için önce başkasında olan hayatımızı zorla alamıyorsak çalmamız lazım. Bu yüzden hırsızlık duygusu hissediyor olmamız.
Kısadır hayat, sayılıdır nefes. Kapitalisin yüklediği mülkiyet duyusuna kaptırılmayacak kadar değerlidir aynı zamanda. Kargaşaya kaosa, mecburiyetlere, mahkûmiyetlere verilmeyecek, kimseye teslim edilmeyecek kadar onurludur hayat.
Ve bir yola girmişsek, kaptırmışsak hayatımızı başkasına, başkalarına ya da mülkiyete duygusuna, ya da kapitaliste, işte orada “Bırak yakamı, bu yaşam benim! Bir yürü git, sen kendi işine bak!” dememiz kat be kat zorlaşır. Ama ne yazık ki bunu demeden de mutlu olmamız o denli imkânsızlaşır.
Ve sonuç olarak hayat, cesurlara dost, korkaklara düşmandır. Hayat, cesurlara verici, korkaklara cimridir. Ve cesaret için para ve güç asla gerekmez. Sen cesaret gösterdiğinde her türlü imkânı yaşam sana verecektir.
Mirza Tazegül