Kalır gibi gidişlerini izledim önce… sonra gider gibikalışlarını… ve anladım ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum. Öyle bir hayat yaşıyoruz ki şimdi; ağlamak gülmeninmahkumu, gülmek ağlamanın gardiyanı gibi…
Anladım ki ne sensinle ağlayabiliyorum, ne de sensizgülebiliyorum.
Belki de sen aşka aşıktın, ben üstüme alındım bilmiyorum. Bir gün gerçekten seni terk edebilecek miyimonu da bilmiyorum. Üzerine sinen benin kokusunu duymadan yaşayabilecek misin?..Çünkü, senden geriye sadece sen kalana dekterk edilmiş olmuyorsun.
İnsan yaşadığı anın değerini yaşadıklarından ötürü değil,neler yaşayacağını bilmediğinden ötürü bilmez. Seni çok seviyorum, bir gün seniterk etme gücümü kendimde bulup bulamayacağımı bilmeye bilmeye... anlıyormusun?
Gel “biz” olalım demek kolay… benimle hiç olur musun?
KAHRAMAN TAZEOĞLU