İnsan doğmak, insana ilâhi bir ihsandır;
İnsan doğan kaç kişi, ölürken de insandır?
İlle de bir tokat mı, yemelisin ensene?
Ölüm sana gelmeden, sen kendine gelsene..
Dostu da düşmanı da, insanın kendisidir;
Ya nefsinin kölesi, ya da efendisidir..
Sende yoksa tefekkür, cehline akıl n'etsin?
Ne korkarsın ölümden, sen ki zaten cesetsin..
Mal, mülk, para tutkusu, nefsine gelse de hoş;
Unutma ki ey insan! Tabutların içi boş..
Ne bir savcı kalırdı, ne bir yargıç ne yasa;
Şu insanoğlu önce, kendini yargılasa..
Hem nefsine kul olmuş, nefsini etmiş ilâh,
Hem ister utanmadan, bir de Allah'tan felâh..
Yoksa bir insanın, vefâsı ahde,
Bil ki; imân dahil herşeyi sahte
Şeytanla her savaşa, hiç korkusuzca varım;
İnsan şeytanlaşırsa, işte ondan korkarım..
Çekmedi şu islâm, çekmedi zinhar;
Ahmak müslümandan çektiği kadar...
Cengiz Numanoğlu