Bir karanlık yol başladı beşikten,
Adres sordum.. Gördüğüm her ışıktan.
Her biri, bir kapı gösterdi lâkin;
Dostu bulamadım.. Döndüm eşikten...
Ana dedim.. Şefkâtine yaslandım,
Umut pınarımdı, kurumaz sandım.
Murâdı ben değil, toprakmış meğer;
En susuz günümde, çâresiz kaldım...
Gençlik dedim.. Düşlerimle avundum,
Serapları, deryâ diye savundum..
Kapladı gönlümü, hevâ sisleri
Sahte sabahlara, sevgimi sundum...
Evlât dedim.. Otağ kurdum bağrıma,
Gün geldi de, ses vermedi çağrıma.
Ne dermanım kaldı, ne dilde ferman,
Bir kaş çatsa, gider oldu ağrıma...
Kardeş dedim.. İlâç sandım yaraya,
Sinsi şeytan, hased soktu araya.
Mîras dedi, yıktı gönül hânemi;
Nefsin mâbedinde, taptı paraya..
Dostum dedim.. Sır yükledim üstüne,
Satmaz dedim, beni asla dostuna.
Lâkin döndü devrân, dağıldı sisler;
Baktım ki; bürünmüş riyâ postuna...
Servet dedim.. Hırs kapladı gözümü,
Unutturdu.. Toprak olan özümü.
Bağ bahçe kurdum da, bir fukarâya,
Veremedim, üç beş salkım üzümü...
Makam dedim.. Buldum güyâ asâlet,
Mührümü eyledim, işrete âlet.
Hoş geldi nefsime, alkış sesleri;
Aklımı başımdan aldı cehâlet...
Yok günümde, isyan ettim ahdıma,
Tok günümde, râzı oldum bahtıma,
Saray kurdum, nice kibir taşından;
Bir kıvılcım sebep oldu tahtıma...
Ne cânânda vefâ buldum, ne canda,
Ne makâmda, ne şöhrette, ne şanda.
Aradım; gördüm ki, yok bana YÂ RABB!
Senden başka Cânân iki cihanda...
(1994)
Cengiz Numanoğlu