Ben de bir zamanlar, senin gibiydim,
Gaflet hırkasını, ben de çok giydim;
Kör nefsine tapan, nankör biriydim.
Kırdım.. İçimdeki putları şükür.
Gördüm ki; Kur’ân’sız yaşamak küfür!
Ben de yuttum, “o sosyete” hapını,
Kostümlerle ölçtüm, insan çapını,
Hakâret sayardım, “dindar” lâfını;
Bu gizli kibirden, arındım şükür,
Gördüm ki; dalâlet, eşittir küfür!
Kendimi kandırdım, ben de bir süre;
Müslümandım amma, keyfime göre;
‘Viski’siz dönmezdi, sanki yerküre,
Kur’ân’la tanıştım, Rabb’ime şükür,
Gördüm ki; harfini reddetmek küfür..
Câhildim.. Ne duysam, hep inanırdım,
Hacca her gideni, müsrif sanırdım,
Ben de müslümanı, bağnaz tanırdım;
Mina’da, şeytanı taşladım şükür,
Gördüm ki; cehâlet en büyük küfür!
Hayâsız hayaller, ben de çok kurdum,
Beş yıldız çöplükte, eşinip durdum.
Olmayan şerefe, kadehler vurdum;
Ahlâk borsasından kurtuldum şükür
Gördüm ki; şeytana muhabbet küfür..
Plaj kumlarında, ben de çok yattım;
Davetkâr bakışlı gözlere battım,
“Çağdaşlık” bedeli, ruhumu sattım;
İflâsa bir kala, ayıldım şükür,
Gördüm ki; aldığım her bedel küfür..
Ben de senin gibi, sözde çağdaştım;
“Entel” züppelerle, az mı dolaştım.
İslâm’a sataştım, haddimi aştım;
Şimdi bir tövbekâr kul oldum şükür,
Gördüm ki; şeytana muhabbet küfür!
Bir canlı cesettim, güyâ diriydim;
Ne beyaz, ne siyah, ben de griydim.
Gölgesinden bile, korkan biriydim;
Şimdi, bir Allah’tan korkarım şükür,
Gördüm ki; bu yoldan gayrısı küfür..
Cengiz Numanoğlu