Sanma ki çocuğum, bu cinnet yeni;
Baksana.. Yüzlerde Firavun teni.
Boşuna çırpınma, duymazlar seni,
Allah’ı bilmeyen, haktan ne anlar?
Uzak dur çocuğum, kudurmuş bunlar!
Ebû Leheb’lerin, ‘‘çağdaş’’ bir türü,
Çobanı, köpeği, sarhoş bir sürü.
Bırak ürüsünler.. Aldırma, yürü,
Sapıklar zilletten, zülden ne anlar?
Uzaklaş çocuğum, kokuşmuş bunlar!
Hepsini korkutmuş, vesveseyle, cin,
Hepsinde Kur’ân’a öfke, nefret, kin.
Olamaz bir mahlûk, bu kadar çirkin;
Fosiller ahlâktan, dinden ne anlar?
Dokunma çocuğum, çürümüş bunlar!
Barış düşmanıdır, çağın zorbası;
Güçlüdür çiftesi, güçlüdür kası,
Necâsetle dolu bir kafatası,
Adrese gerek yok, postacı anlar,
Bulaşma çocuğum, çıldırmış bunlar!
(1999)
Cengiz Numanoğlu