Küle döndüm amma, közde yanmadım,
Bir gönül ki, böyle yanar sanmadım,
Pınarlardan, içtim içtim kanmadım,
Anladım ki; susuzluğum SANAdır.
Kuluna hem yoldaş, arkadaş verdin,
Hem ana, hem baba, hem kardaş verdin,
Sofrasına ekmek verdin, aş verdin,
Anladım ki; bu açlığım SANAdır.
Yollarına, ömür serdim dolaştım,
Toz toprağa, çamurlara bulaştım,
En sonunda, menzilime ulaştım,
Anladım ki; bu çileler SANAdır.
Yollar gördüm, aşk peşine düşeli,
Eğri, doğru, dönemeçli, köşeli,
Yollar gördüm, sabır taşı döşeli,
Anladım ki; bütün yollar SANAdır.
Kullar gördüm, semaya el açmada,
Bin vecd ile, bedenden vazgeçmede,
Kullar gördüm, yücelere uçmada,
Anladım ki; tüm secdeler SANAdır.
Vicdanımı, karalarla bağladım
Yaralarım, haram ile dağladım
Pişman olup, yıllar yılı ağladım
Anladım ki, göz yaşlarım SANAdır.
Herşey, döne döne Sana gitmede,
Yıldızların bile, ömrü bitmede,
Tüm Kâinat, hamd-ü senâ etmede,
Anladım ki; bu dönüşler SANAdır.
Bazen bir kitapsın, kulun elinde,
Bazen ilâhisin, âşık dilinde,
Binbir ses gibisin, gönül telinde,
Bu şiirler, bu besteler SANAdır.
(1989)
Cengiz Numanoğlu