Can Kızım...
Yine aklıma düştün, yine divaneyim ben
Mantığımı imbikten süzerken yakalandım.
Herkes hayâ ederken ardan, ırzdan, edepten
Hasretinle çır-çıplak gezerken yakalandım.
Akıl dedikleri şey elle tutulmuyormuş
Öylesi bir lokma ki, kolay yutulmuyormuş.
Alsam başıma belâ, satsam satılmıyormuş
Kaderime küfredip, kızarken yakalandım.
Deli, çuval dolusu heyete ar taşırken,
İsyanına şahidim hekimle tartışırken
Yasalarla yasaklar birebir örtüşürken,
Tezgâhtaki oyunu bozarken yakalandım.
Yine öyle sevimli candan gülüyor musun?
Babana rahat ömür, huzur diliyor musun?
Artık dul biriyim ben. Hürüm biliyor musun?
Hidayet nikâhını çizerken yakalandım.
Tuzu melhem farzedip sıvazladım yarama
Bitmek bilmedi işte beynimdeki muamma.
’Ağlamak yok’ dediler, tembih sıkıydı ama;
Dudağımı çeneme büzerken yakalandım.
’Akıl terazisinde darasın’ dedi biri
’Mülk sahibi feleğe kirasın’ dedi biri
Üç duble DERYA içtim, ’yarasın’ dedi biri
Hasretinden körkütük sızarken yakalandım.
Gönlüm firar fikrime ’gitmedin mi sen?’ diyor,
İradem mantığıma ’bitmedin mi sen?’ diyor,
Şu an başhekim burda ’yatmadın mı sen?’ diyor
Sana bu satırları yazarken yakalandım.
Ali ERDİNÇ