Musalla dan baktım da, şöyle ölü gözümle;
Her türlü -desinler-e uyanları gördüm ben.
Yaşarken sağlığımdan kaygı duymasa bile,
Ölü me büyük saygı duyanları gördüm ben...
Hayat gözüyle gören, beni anlayamazdı.
Riyakârlık diz boyu. Böyle şey olamazdı!
Yaşarken arka cepte bile yer bulamazdı,
Resmimi tam göğsüne yayanları gördüm ben...
’’İyi bilirdik elbet’’ diye dizine vuran,
’’Bitse de gitsek’’ diye sabır saati kuran,
En ön -saf- a geçerek imama yakın duran,
Ettiği duaları sayanları gördüm ben...
Ellerinde bir Kur’an, sanki uyar mış gibi;
Bir Fatiha, üç İhlâs... Baştan savarmış gibi.
Hakkını helâl edip, (sanki çok varmış gibi!)
İçinden bir çırpıda cayanları gördüm ben...
Yalnız biri vardı ki, henüz onbirdi yaşı.
En az kendisi kadar sahipsizdi gözyaşı.
Yetim kalan ömründe çaresizlik telâşı,
Boynunu sol omzuna koyanları gördüm ben...
Ali ERDİNÇ