Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Beni seviyor muydun ne?
Yeşil, mahsun gözlerin vardı hayâl-meyâl
Baktıkça saklambaç oynayan hani...
Sobelemek için can atardım.
Ebeliğim tökezlerdi de,
Kazan çömlek patlatırdım sessizce.
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Beni seviyor muydun ne?
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Sarı saçından bir bukle değmişti de alnıma,
Aklımı afaroz etmiştim o gün.
’Pardon’ deyip, tıkarken kulak arkana;
Defalarca -pardon- lara gönüllü olduğumu biliyordun.
Mavi gamzende hınzır bir üveyik kuluçkadaydı...
Üst dudağın nazire yapıyordu alt kattakine.
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Beni seviyor muydun ne?
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Bir bağ kulübesi tanımıştık ulu-orta...
-Ortada kuyu var yandan geç- oynamıştık.
Hep bilerek düşerdim o kör kuyuya.
Kurup da bağdaşımı en kör yerine,
Beklerdim gelip de sarılmanı...
’Elim sende’ derdin umarsız.
Elin bedeydi... Bütün senle beraber.
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Beni seviyor muydun ne?
Bi-çareydim diyorum tüm çareler içinde...
Doğuştan kör bir ressam yanağını çiziyordu.
Azıcık pembe bulaştırdım tuvaline sessizce.
Fırçası boş-boğazlık yapıp taşırdı gıdığına doğru!
’Bu senin hakkın’ deyip, uzattı sonra.
Uzun bir mendireğe çakıldım olanca aklımla
Gerdanındaki ben, ve ben...
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Beni seviyor muydun ne?
Şair hatırlaması işte, hakkını helal et.
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Verdiğim sözler de olmuştur mutlak!
’Seni hep seveceğim’ demişimdir.
Her şair, biraz da yalancıdır vesselam.
Ve her şiir bir miktar abartı...
Gözlerinin yeşilini unutur,
Saçlarının buklesini unutur,
Gerdanının pembesini unutur,
Ortadaki kuyuyu, elinin bende olduğunu unutur...
Bir cümledir yapışır damağına sadece:
Bi keresinde hiç unutmam,
Ama şimdi unuttum...
Beni seviyor muydun ne?
Ali ERDİNÇ