Şiir Fm | Şiirler | Şairler | Sesli Şiirler | Aşk Şiirleri | Fon Müzikleri | İbretlik Sesli Hikayeler

»»-(¯`v´¯)-» Şiir Fm Şairlerimiz ve Şiirlerimiz »»-(¯`v´¯)-» => ..:: Tarihte İz Bırakan Şairlerimiz ::.. => Fuzuli => Konuyu başlatan: Özgür Kız - Ekim 04, 2018, 02:17:34 ÖS

Başlık: Leylâ Vü Mecnûn 1101-1200
Gönderen: Özgür Kız - Ekim 04, 2018, 02:17:34 ÖS
Mecnûn bulup ol makâmdan zevk
Saldı anı çerhe neş’e-i şevk

Sûz ile çeküp ciğerden âvâz
Arz etdi binâ-yı Kâ‘beye râz


K’ey sakfı bülend ü kadri âlî
Mihrâb-ı eâzım ü eâlî

Ey kıble-i ehl-i izz ü ikbâl
Ruhsâr-ı zemîne anberîn hâl


Ey mağz-ı vefâya kisvetün pûst
Hem-reng-i pelâs-ı hâne-i dûst

Ey gül-bün-i gonca-i ibâdet
Sandûk-ı cevâhir-i saâdet


Ey dâim olan menümle hem-derd
Ammâ ne menüm kimi cihân-gerd

Göğsine uran Hacer kimi daş
Zemzem kimi gözden ahıdan yaş

Peyveste siyeh kılan libâsın
Gönlinde nihân dutan hevâsın


Bi’llâh kimesen bu yerde âşık
Söyle ki enîsünem muvâfık

Olmış sana aşk feyzi hâsıl
Kılmış seni kıble-i kabâil

Yâ Rab bû harem-serâ hakiyçün
Bu ma‘bed-i pür-safâ hakiyçün

Kıl mende binâ-yı aşkı dâim
Mânend-i esâs-ı Kâ‘be kâim


Sal gönlüme derd-i aşkdan gam
Her lahza vü her zamân ü her dem

Aşk içre müdâm şevküm artur
Şevk ile hemîşe zevküm artur


Her handa ki âlem içre gam var
Kıl gönlümi ol gama giriftâr

Endîşe-i akldan cüdâ kıl
Aşk ile hemîşe âşinâ kıl


Artur mana zevk ü şevk-ı Leylî
Dâim mana anda kıl tecellî

Çohdur benî Âdem içre bî-dâd
Et gönlümi vahşet ile mu‘tâd

Bir mülkde ver mana karârı
Kim yetmeye âdemî gubârı


Ol zâir-i Kâ‘be-i inâbet
İsterdi duâ kılup icâbet

Tuğyân-ı belâdan etmeyüp fikr
Bu şi‘r idi her dem etdüği zikr

Bu gazel Mecnûn dilindendür

Yâ Rab belâ-yı aşk ile kıl âşinâ meni
Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ meni

Az eyleme inâyetüni ehl-i derdden
Ya‘ni ki çoh belâlara kıl mübtelâ meni


Oldukça men götürme belâdan irâdetüm
Men isterem belânı çü ister belâ meni

Temkînümi belâ-yı mahabbetde kılma süst
Tâ dûst ta‘n edüp demeye bî-vefâ meni


Getdükçe hüsnin eyle ziyâde nigârumun
Geldükçe derdine beter et mübtelâ meni

Men handan ü mülâzemet-i i‘tibâr ü câh
Kıl kâbil-i saâdet-i fakr ü fenâ meni


Eyle zaîf eyle tenüm fürkatinde kim
Vaslına mümkün ola yetürmek sabâ meni

Nahvet kılup nasîb Fuzûlî kimi mana
Yâ Rab mukayyed eyleme mutlak mana meni


Bu Mecnûnun Kâ‘beden mürâcaatidür ve Vuhûş ile musâhabetidür
Bir bir eşidüp sözin atası
Bildi ki kabûl olur duâsı


Efzûn olur gam ü melâmet
Mümkin değül oğlına selâmet

Çoh kıldı figân ü nâle vü zâr
Oğlından ümîd kesdi nâ-çâr

Ol pîr kalup orada hayrân
Mecnûn dutuben reh-i beyâbân

Tenhâ sefer ihtiyâr kıldı
Azm-i ser-i kûy-i yâr kıldı


Gündüz gözi yaşı hâdî-i râh
Gece yolı şem‘i şu‘le-i âh

Gerd-i reh-i yârı yâd ederdi
Geh otura geh dura gederdi


Bu Mecnûnun derdini dağa şerh etdüğidür ve Andan nevmîd getdügidür
Bir dağa erişdi yolda nâgâh
Kaddine libâs-ı vehm kûtâh

Tiğinde ukâb-ı çerh kanı
Mazmûn kemerinde la‘l kânı


Mün‘im sıfatı libâsı fâhir
Ceyb ü bagali dolu cevâhir

Deryâ kıluben ana tazarru‘
Eylerdi zahîresin tevakku‘


Sahrâ edüben ana tevellâ
Eylerdi maîşetin temennâ

Ol çeşmeler eyleyüp revâne
Olmışdı olara ata ane


Ta‘zîm ile kılmış anı Hak yâd
Kur’anda ki el ci‘bâle evtâd

Mecnûn ana eyleyüp temâşâ
Bir odlu sürûd kıldı inşâ

Oldukda sürûd ile nevâ-sâz
Andan hem eşitdi aks-i âvâz


Sandı ki öziyle hem-nefesdür
Dedi mana bu refik besdür

Yüz şükr ki yâr-ı gâr buldum
Gezdüm bu cihânı yâr buldum

Aşk odın ana hem etdi rûşen
K’ey gûşe-nişîn-i pâk-dâmen


Sûz-ı ciğerümden oldun âgâh
Ahsen ahsent bâreka’llah

Bir âşık-ı mübtelâ imişsen
Derd ehline âşinâ imişsen

Sensen mana hem-dem-i muvâfık
Dâğ ile olur hemîşe âşık

Bî-dâd ile göğsüne urup daş
Derd ile gözünden ahıdup yaş


N’oldı sana beyle mest olupsen
Gam dâmına pây-best olupsen

Kan ile dolupdurur kenârun
Ne gülden ola bu lâle-zârın

Bağrun görürem olupdurur su
Ne serv-kadün hevâsıdur bu


Gel ağlayalum bu mâcerâya
Bir dem koşalum sadâ sadâya

Çün bir dem anunla ağladı zâr
Derd-i dil-i zârın etdi izhâr

Azm eyledi hâk-i kûy-ı yâra
Leylînün evi olan diyâra


Bu Mecnûnun gazâl ile mülâkâtıdur ve Aşk bâbında onunla olan hâlâtıdur
Gördi ki bir avcı dâm kurmış
Dâmına gazâller yüz urmış


Ol dâma cefâ-yı çerh-i gaddâr
Bir âhunı eylemiş giriftâr

Bir âhu esîr-i dâmı olmış
Kan yaşı kara gözine dolmış

Boynı kurulu ayağı bağlu
Şehlâ gözi nemlü cânı dağlu


Ahvâline rahm kıldı Mecnûn
Bandı ana tökdi eşk-i gül-gûn

Gönline katı gelüp bu bî-dâd
Yumşak yumşak dedi ki sayyâd


Rahm eyle bu müşg-bû gazâle
Rahm etmez mi kişi bu hâle

Sayyâd bu nâ-tüvâna kıyma
Kıl cânına rahm câna kıyma


Sayyâd sakın cefâ yamandur
Bilmezsen mi ki kana kandur

Sayyâd mana bağışla kanın
Yandurma cefâ odına cânın

Sayyâd dedi budur maâşum
Açman ayağın gederse başum

Katlinde bu saydun etsem ihmâl
Etfâl ü ıyâlüme n’olur hâl


Mecnûn ana verdi cümle rahtın
Pâk eyledi berkden dırahtın

Ol turfe gazâlün açdı bendin
Şâd eyledi cân-ı derd-mendin


Yüz urdı yüzine kıldı efgân
Göz sürdi gözine oldı giryân

K’ey bâdiye-gerd ü bâd-nâverd
Nâzük bedeniyle nâz-perverd

Sen zînet-i her gil-i zemînsen
Gül kimi lâtif ü nâzenînsen

Ey sebze-i cûy-bâr-ı vahşet
Ra‘nâ semen-i bahâr-ı vahşet


Tenhâ koyma men-i zebûnı
Olgıl mana deşt reh-nümûnı

Gez bir niçe gün menümle hem-râh
İnsan deyüp etme menden ikrâh

Yaşum kimi getme çeşm-i terden
Kesme ayağun bu reh-güzerden

Ser-çeşme-i çeşmüm eyle menzil
Ser-menzilümüzden olma gâfil


Olsun bebeğüm karâr-gâhun
Eşk ü müje hâb ile giyâhun

Ey çeşm-i nigâr yâdigârı
Sehl eyle mana gam-ı nigârı

Kıldukda hayâl-i çeşm-i Leylî
Sen ver men-i hasteye tesellî


Çün ol beşeriyyetin unutdı
Âhû hem anunla üns dutdı

Anun sebebiyle hem çoh âhû
Sahrâda onunla dutdılar hû

Bu Mecnûn-ı derd-mendün kebûter ile şerh-i hâlidür ve Andan iltimâs-ı mâ-fi’l-bâlidür

Bir menzile yetdi zâr ü muztar
Bir dâmda gördi bir kebûter

Her revzen-i dâmı bir der-i gam
Min gam müteveccih ana her dem


Mecnûn ana bahdı yandı cânı
Yaşı kimi cûşa geldi kanı

Sayyâdına eyledi tazarru‘
Kurtarmağın eyledi tevakku‘

Seyyâd dedi ki men fakîrem
Fakra bu hamâme tek esîrem


Hâşâ ki bu mürg-i tîz-reftâr
Âzâd ola men kalam giriftâr

Ger var ise kıymetin edâ kıl
Andan munı dâmdan rehâ kıl

Evvel meni eyle gussadan şâd
Andan munı dâm-ı gamdan âzâd

Var idi kolunda bir dür-i ter
Şeffâf çü dîde-i kebûter


Verdi anı aldı ol esîri
Üftâdenün oldı dest-gîri

Sürdi kademine çeşm-i pür-hûn
Anca ki ayağın etdi gül-gûn


Her dem ana arz-ı râz ederdi
Min nağme-i şevk sâz ederdi

K’ey tîz-per ü bülend-pervâz
Erbâb-ı vefâya mahrem-i râz


Bu reng-i libâs-ı nîl-fâmun
Endûh ü melâmet-i müdâmum



Fuzuli (https://www.antoloji.com/fuzuli/)