Od almazdı bir zaman bu derdimden o derdim.
“Ben çıkmaya tepe yok, yüce bir dağ isterdim.”*
Birce diki çıkmaya şimdi ferasetim yok.
Ayak üstte durmaya bir lahza takatim yok.
Kuvvetimi yitirip ben kendimi danmışım(1)
Ömrü günü harcayıp, şan şöhret kazanmışım.
Şimdi şan şöhretimden nârazıyım yoksa ben?
Meğer bu değil miydi geceleri eriten
Gündüzleri öğüten zahmetimin meramı?
Meğer kazanmadım mı bu adın hesabına
Bu günkü ihtiramı?
Ben içeri girince ayağa kalksalar da,
Meclislerin başında beni oturtsalar da
Her şey benim gözümde şimdi başka renk alıp.
Tanıdığım bu dünya benim gibi kocalıp.
Şimdi kendi içimde batıp unutulmuşum,
Artık kendim için de ben gereksiz olmuşum.
Mart 2001
Bahtiyar Vahapzade