Anadolu’nun bir köy evinde,
Küçük bir bahçe.
Bahçede tipik bir fırın,
Fırınla sırt sırta vermiş büyük bir ağaç,
Dut ağacı.
Birkaç metre ilerisi kuyu,
Kuyunun başında erik ağacı,
Etrafında kokulu güller,
Yeşil yapraklı buhurlar.
Bir yanda asma bağları,
Bir yanda arı kovanları,
Harika bir bahçe.
O günlerde bülbül öter miydi bilemiyorum.
Çocuktum, farkına varamadım,
Çok küçük ayrıldım oralardan.
Yine aklım dut ağacında.
Dut ağacı büyük, dut ağacı cömert,
Herkesi gönüller dutlarıyla.
Öyle bir dut ki;
Kara dut derlerdi adına,
Rengi vişne çürüğü,
Yere düşse ezilmez.
Üç, beş dut yiyen keyiflenir.
Mutlu olurdu dut ağacı kendi adına,
Aldırmazdı ateşe, dumana,
Devam ederdi yoluna.
Belki bulutlara ulaşmaktı umudu.
Yaz boyu yenilerdi kendisini,
Gülümserdi gelene, geçene.
Esirgemezdi meyvelerini,
Eğerdi dallarını dostça.
Köyde dut ağacı çoktu
Ama onun gibisi hiç yoktu.
Kestiler onu, kestiler dut ağacını,
Yok ettiler.
Her yıl dut mevsimi geldiğinde,
Özlerim onu,
Özlerim dut ağacını,
Üzülürüm bir yanım gitmiş gibi.
Hüzünlenirim olabildiğine.
Rabia Barış