Yıl, bin dokuz yüz kırk dokuz
Şubatın onu, karlı bir gün
O gün gelmişim dünyaya
Doğa, beyaz gelinliğini giymiş
Karın ahengi süslemiş her yanı
Kar çiçeği açmış ağaçlar
Böyle bir zamanda
Küçük bir mekânda gelmişim bu âleme
Çam kokularıyla açmışım gözümü
Emirdağ’ın İncili Mahallesinde
Al sancağımın gölgesinde
Al bayrağımın altında
Anadolu’mda uyanmışım.
Küçük yüreğimin
Büyük sevdasını duymuşum o gün
Büyük Türkiye özlemiyle dolmuşum
Soğuk bir günde
Kanları donduran zemheride
Sobalı küçük bir evde
Böyle doğmuşum.
Dayım odun taşımış sırtında
Ben üşümeyeyim diye
Anam beşiğimin başına oturmuş
Oturmuş da bir ezgi tutturmuş
Ocak başında sarmış kundağımı
Yonga kırıntılarıyla ısıtmış odamı
O, acemi, ben sübyan
İki garip kul, biçare.
Adımı Rabia koymuşlar
Kimi ahretimin adı diye sevmiş
Kimi kendi adı olduğu için sevinmiş
Ev sahibi Elmalı’nın ninnileriyle büyümüşüm
Ben ağladığımda anam ağlarmış
Nereden bilsinler ne istediğimi
Dilim söylemez ki
Sadece yüreğim konuşur
Bir de gözlerim
Gözlerde okunur ya sevdalar
Derinlikleri sarmışım ruhuma
Kar beyazına karışmışım
Yağmurun ırmağa karıştığı gibi.
Güneşin ziyasında aramışım
Barışı, kardeşliği
Şiirle getirmişim özlemleri dile
Zafer şarkıları söyleyip
Özlemle bakmışım yollara
Büyük Türkiye sevdasıyla uyanmışım.
Cemreyi aramışım
Havada, suda, toprakta
Kara kışta gül açmışım
Gözlerimde dalgalanmış bayrağım
Ben Türkiye olmuşum
Türkiye ben...
Karlı bir kış gününde
O gün, zemheride...
Rabia Barış