Nâra yanmış aşk odunun çarkında,
Suzanla buluşmuş bir garip âşık.
Başa sarmış felek onu çarkında,
Hazanla oluşmuş bir garip âşık.
Can özünden gönül vermiş bir güle,
Ateşten çığ düşmüş geçtiği yola,
Ok isabet etmiş tuttuğu dala,
Hicrine alışmış bir garip âşık.
Sular gibi hızlı dövmüş bendini,
Mısralara sarıvermiş kendini,
İnciler döktürmüş gönül zengini,
Tutmaya çalışmış bir garip âşık.
Sevda bayrağını almış eline,
Elem kuşağını sarmış beline,
Yüreği şiirle gelmiş diline,
Böylesi bir kulmuş bir garip âşık.
Sevgisini ak bağrında saklamış,
Gözyaşını kirpiğinde toplamış,
Zaman zaman sinesini yoklamış,
Acıyla doluşmuş bir garip âşık.
Derler ki aşk varsa gönül yorulmaz,
Derler ki aşığa Bağdat sorulmaz”
Yardan ayrı düşen teselli olmaz,
Hasretle bilişmiş bir garip âşık.
Yol gitmemiş Dilara’nın yanına,
Girememiş, sarayına hanına,
Hayran kalmış edasına tavrına,
Sevgiyle oluşmuş bir garip âşık.
Rabia Barış