İç sesim sen olmazsan yalnızlık elim büker
Ne güzeldi o günler mevsimse sende kaldı
Sanki bende kalmazsan mamafih b/elim büker
Kalbe nakş eden dünler kokunsa tende kaldı
İki kere ikiymiş hesap dalıp yaptıran
Dünya dönen tilkiymiş bende salıp kaptıran
Kaderin loş tuşuyla kendimi yerde buldum
Yokuşu tek koşuyla sen kalıp derde saldım
Kırılmış her bir dalım ah dendi mi inlerim
Kalmadı ki hiç halım ben kendimi dinlerim
Aşksa ölümcül sızı böyle doyduk sonlara
Eller ayırdı bizi neden uyduk onlara
An be an can besledim cismen halimdin kanan
Fısıltıyla esledim ismen dilimdin yanan
Tutuklu kalmalara sen ne dersin bilemem
Sevdan onulmaz yara gönlün ersin, dilemem
Gülsen Tunçkal