Al yazmalı pembe kız taşradan sesi gelmiş
Onu bir kez görmüşken sadece eşi bilmiş
Ne nizamdır, ne makam yadeli esi salmış
Ta oradan, buraya yokuş! Adı İstanbul!
Keyif almazken halden dil olup akamamış
Yedi yabancı elden yol bulup bakamamış
Sevgisi mormuş selden ruh kalıp çakamamış
Tanımadan evlenmek bilse! Yadı İstanbul!
Gurbet elde yüzerek anaya ağıt yakmış
Kardeş, baba diyerek kocaya soğuk bakmış
Sonra başın eğerek köyüne ağıt okmuş
Gelinlik, karabasan esme! Badı İstanbul!
Gelin kızın yerine biraz koyunca kendim
Git dedim, az derine ahval boyunca bendim
Hal anlamaz birine derde koyunca, indim
Susmaya yüz mü tuttun? Dedim kadı İstanbul!
Gülsen Tunçkal