Biz ki, bariz tutkulu kalbe sığıp bakandık
Ah, gülüşüm sis çöktü gönlüm, terkedip gitsen
Sineydik, vadi yolu alaz yığıp çakandık
Korduk, birdik, kim aktı? Gönlüm, terkedip gitsen!
Anladım, geçte olsa zalim, durup dağlandım
Her satır arasından isyana gitti, beden
Ederin ele kalsa kalben yorup çağlandım
Söz atıp, karasından halimden etti, eden!
Akıt ki, aksın yaşın zehrinden, dökük nehir
Dolanıp, dertler bulsun daha sarsın, içinden
Kim ki, gönülden asın? Pul olsun, yıkık şehir
Şiirim böyle kalsın kalem sorsun, niçinden!
Bu ah kalır mı yerde? Küskün, uzağım sana
Hazırken kağıt kalem hayat yönün eslensin
Avcı gidişin serde ruhen yasağım cana
Cenk'e çıkarken alem ister, önün puslansın!
Gülsen Tunçkal