Söylemekle olsaydı eğer
bu satırları yazar mıydım hiç?
İnsanın kendini ifade edebilme şekli
kişiden kişiye değişir de
ben o kişilerden değildim ki?
Veyahut, ben mi? Çok abartmıştım seni dostane, kim bilir!
' Seni anlıyorum' Cümlesi tarafımdan sevilmeyi bırak
yüzüme aşk eden sen tarafından da adeta iki tokat!
oysa; Sen bilirdin
dargınlığımın tüm kırgın ve kırık köşebentlerini!
Kişileri tahlil etme yönümü senin sayende
bir hayli geliştirdim
aslında sana bir anlamda teşekkür etmem de gerekti ya!
Ama; Seni ne bir dost, ne bir arkadaş, ne de bir sevgili
ya da, adı her ne olursa!
Taşlaşmış ve duyguları azalmış
bir kalpten ne beklenebilir ki,
sana hangi sıfatı yakıştırayım; Sorarım?
Ayağa düşmüştü bir kez
aşkın kızılı!
ben diyeyim
Sızılı yürekten, renk bozgunu bir sevgi?
sen de
Kuytulardan sızıntı yapan sevgiden nefrete dönüşüm
ancak; Adı aşk, kendi döngüsünde
kişiden kişiye değişeren, huysuz ve karakteristik!
Şimdi de sana diyorum; 'Ey Aşk'
boşuna debelenme
Tozlu raflarda her daim güvelenmeye
hazır ve nazır ol!
Zamanla geçermiş, derler
Tabi, tabi geçer, ama deler de geçer!
Gerçek olmayan mevsim sahteliğinden
mecazında, yıllar değil
hırsından bulanmış nevrin, haki tonu dönüşlerinde!
Bazen, deve yükü ağırlığında olsa da tüm evren
hatta, sırtımı hörgücüyle tepe misali
kambur edip çökerteceğini de bilsem!
Bundan sonra; Beni kaale al, hayat!
Hiç kimsenin bana parmak ucuyla bile
dokunmasına asla musaade etmeyeceğim
Yani başka bir tabirle;
Yaslacak bir omuza
tövbe haşa, bir ihtiyaç duymayacağım
sadece bil istedim, bu dosthane dahi olsa!
Gülsen Tunçkal