Yanağında gül gibi açan gamzeler için
Kaç Leyla unutuldu sen gülümsediğinde.
Zemheri`ye gülleri saçan gamzeler için
Kaç aşık avutuldu sen gülümsediğinde.
Denizler hicap duydu sesindeki nehirden
Aşıklar göç eyledi hasret denen şehirden
Uçsuz bucaksız Sahra vahaya kesti birden
Mecnun çölden kurtuldu sen gülümsediğinde.
İlk defa kıskanmadı karanlıklar gündüzü
Yıldızlarla süslendi yağmurlu bir gökyüzü
Nemrut`u kızdırırken Ferhat`ın çelik gürzü
Sıradağlar yontuldu sen gülümsediğinde.
Susamış bir askerin susuz matarasında
Vurulmuş bir ceylanın kanayan yarasında
Gözlerini anlatan kitaplar arasında
Çiçekler kurutuldu sen gülümsediğinde.
Sonra belki düş gördüm belki kötü bir rüya
Git dedin sürgün oldum tersine döndü dünya
Hadi ben sürülmüştüm çekip gidiyordum ya
Güneş neden tutuldu sen gülümsediğinde...
Yavuz Doğan