Takvim günle beslenip saatlere doymazken
Gün gelir geçmişini özler istikbalimiz.
Gecikmiş tövbeleri hiç kimseler duymazken
Gün gelir kendimizden sorulur vebalimiz.
Her şey bir yalan olur kan durur dava biter
Hesap günü yaklaşır “her şey bedava” biter
Kefen nefessiz kalır, toprakta hava biter
Gün gelir soluğundan utanır ikbalimiz.
Fikri sabittir ömrün sonu ecel kadar net
Ne hata kabul eder ne eyvallah ne minnet
Son duraksa meçhuldür ya cehennem ya cennet
Gün gelir bilinmezdir, “hiç”tir ihtimalimiz.
Hayat küçük bir anken nefesken tek ziyanı
Kapısız bir kafesken gök kubbenin her yanı
Güneşle vücut bulur şeytan’ın tek isyanı
Gün gelir aydınlığı korkutur ahvalimiz.
Turnalar göç ederken bir düşten bir masala
Hatıralar binerken dört kürekli bir sala
Ve yorulmuş rüyalar tutunurken son dala
Gün gelir kışa döner güz kokan şimalimiz.
Gün gelir yalan gibi meçhul olmuş bir mekan
Gün gelir iki nefes arası yaşanmış an
Gün gelir önsözünde yarım kalmış bir roman
Gün gelir kitaplara sığmaz olur halimiz.
Yavuz Doğan