Ağır yüküm, gönlüme...
Ey yasak meyvelerin çiçek verdiği gönül
Hüsranı yar bilenin hasret derdiği gönül.
Öyle bir suçun var ki hem yaktın hem yanansın
Hem devasız bir dertsin, hem derdi aşk sanansın.
Öyle bir suçun var ki söndürdün meşalemi
Alnına namert yazmış levh-î mahfuz kalemi.
Hem bir Anka düşünde doğduğun külü yaktın
Hem baharı yok saydın hem hazansız bıraktın.
Hem oğlunu katlettin hem kızına hasımsın
Hem bitmiş masalımsın hem tükenmez yasımsın.
Hem maktulsün hem şahit, hem cinayet sanığı
Hem Ebu Cehil soyu hem bin ayet tanığı.
Öyle bir suçun var ki tüm kâinata ibret
Cezası büyük olur Rabbim büyüktür sabret.
Öyle bir suçun var ki vahasız çöle döndüm
Yalancı bir bahara aldanmış güle döndüm.
Hem içinde bir ateş durmadan körükledin
Hem dışında bir meczup meçhule sürükledin.
Hem onmaz bir illettin hem yara saran oldun
Hem ömür talan ettin yıktın şahmeran oldun.
Hem dilde bedduaydın hem cana son nefestin
Hem eyvah demiş ömrün duyduğu en son sestin.
Öyle bir suçun var ki yorgun bir an ağlattın
Hüznüne canan demiş kırgın bir can ağlattın.
Öyle bir suçun var ki maviydin siyah oldun
Sevdalar baş tacıyken şimdi bir seyyah oldun.
Hem Kerbela çölüsün hem mavi nehirsin sen
Hem canın cananına katletmiş zehirsin sen.
Hem zamansız bir özlem hem illegâl bir düşsün
Hem vuslat erbabısın hem hesapsız dönüşsün.
Hem ömrümdür adresin hem hakkım haram sana
Öyle bir suçun var ki ödüldür yaram sana.
Öyle bir suçun var ki affı ne mümkün artık
Bin ağıtla süslendi tükendi öykün artık.
15.08.2005
İkitelli
Yavuz Doğan