(Antimoni ve Realite)
-Bahçe –
Derler ki intihara meyilli bir hayatın
Ve dörtnala giderken yorgun düşmüş bir atın
Soluksuz kaldığında sığındığı son adres
Yani bitmiş bir ömrün aldığı en son nefes
Susamış bir ırmağın denizi anışıdır,
Yıldızın geceyi düş, günü yok sanışıdır.
Derler ki okyanusun tam ortasında kalmış
Yelkenleri kırılmış; güvertesi su almış
Dümensiz bir geminin içini yakan sancı
Ve ufuksuz ummanda boşa çıkan inancı
Med cezir’in kamere olan inanışıdır,
Zamansız açan gülün güneşe kanışıdır.
Derler ki tetiğinden son kurşununa değin
Gerçeğin gölgesini hedef bilmiş tüfeğin
Yara almış bir ömrü vurmaya çalışırken
Tetiğini hüsrana kurmaya çalışırken
Gördüğü en son rüya yağmurun yanışıdır,
Mutluluğun ölüşü; hüznün uyanışıdır.
Yani denilen o ki; yaşamın her anında
Ömür vermeye değer biri yoksa yanında
Baktığın her göz yalan,her söz riya kokarmış
Girdiğin tüm sokaklar karanlığa çıkarmış.
Yani denilen o ki; verilen söz yalanken,
Tuz kokan bir sağanak dosttan arta kalanken
Takvimin en doğrusu güne gün ekleyenmiş
En aydınlık geceyse, sabahı bekleyenmiş.
Bense terk eyleyerek mutluluk diyarını
Adressiz bir mektuba teslim edip yarını
Gereği düşünülmüş en son hükümden önce
Ve adına aşk denmiş ağır yükümden önce
Simsiyah bir geceyi günle barıştırarak
Vakitsiz bir hüsranı aşkla karıştırarak
Körlere ayna sattım; ne çerçeve var ne cam
Çünkü görmeyen gözün baktığı yerdi yaşam.
Belki de bu sebeple; mavinin tüm tonları;
Çocuk sevinçlerimin yorulmuş faytonları
Atları umut kokan tüm atlıkarıncalar
Ve umudun goncası dört yapraklı yoncalar
Haber bile vermeden birer birer gittiler,
Ardından bana lanet, aşka tövbe ettiler.
Şimdi anlıyorum ki bahçemin toprağını;
Hüzzam tohumlarıyla yeşeren yaprağını
Elleriyle sulayıp büyüten bütün yüzler
Karanlığın düşmanı umut dolu gündüzler
İlkbaharı reddedip ömrün kışında kalmış
Hüsranın en içinde, hüznün dışında kalmış.
Ama siz bu gerçeği bir düş sanıyorsanız
Vazgeçişi başlangıç diye tanıyorsanız
Işığın kaybolduğu yönden buyurun lütfen
Karanlık dünyanıza önden buyurun lütfen.
(Sanrı 1 – 2 – 3 – 4 / 2006 - İstanbul)
Yavuz Doğan