Ellerimi semaya açıp haykırdım Ya Rab
Ya bir deniz emreyle ya akacak göl göster.
Gölgemin takibinden kaçıp haykırdım Ya Rab
Ya girecek bir kapı ya çıkacak yol göster.
Parmaklarım titriyor bu ne heyecan Ya Rab
Gözlerimin içinde cam kırığı umutlar.
Ellerimin tetiğe dokunması an Ya Rab
Avuçlarımda aşkın hıçkırığı umutlar…
Parmaklarım titriyor bu nasıl isyan Ya Rab
Ellerimin tetiğe dokunması an Ya Rab!
IV.) Uzak…
Az öncesidir tarih sonrası hüzün biraz
Kime gönlümü açsam kapısı kırık sanır.
Az ötesidir umut fazlası yüzün biraz
Kime anlatsam seni efkârımdan usanır.
Yorulur yorulmanın anlamını bilmeden
Duyduğu her cümleyi doğru sanan yüreğim.
Yorulur onurundan bir dirhem eksilmeden
Bedeni terk eyleyip aşkla yanan yüreğim.
Kırılır ortasından sabır denilen cevher
Hükmünü yitirirken dolunayın kudreti.
Bir ziyanın zulmüne teslim edilir her yer
Geceyi terk ederken yıldızların sureti.
Sonra elleri üşür öksüz karanfillerin
Yelkovanın bahtına takvimler düşer yine.
Ruhunu pay ederler köksüz karanfillerin
Tomurcuğuna yorgun iklimler düşer yine.
Ah karanlığın şavkı ah emredilmiş hicret
Sûkut-u zebunumun hüznü ömürden kara.
Ah güneşi yağmurla iğdiş edilmiş hicret
Kırılmış umudumun ahı kömürden kara.
Ah benim kırgınlığım ah benim tek sitemim
İsmini harcayarak doyuyor çocukluğum.
Ah benim yorgunluğum ah bitmeyen matemim
Hâlâ günü siyaha boyuyor çocukluğum.
Sorma hangi el açtı gözlerimin rengini
Levh-i Mahfuz’u gördüm sırrı büyük aynada.
Sorma kim uygun gördü yüreğimin dengini
Adım ya Mecnun oldu ya kimsesiz bir ada.
Sorma sakın kim bilir yanışını şafağın
Sustuğum her kelâma bin âyet okunurken.
Sorma sakın semayı anışını şafağın
Aldığım her nefeste cinayet okunurken.
Çünkü ben ne anlatsam kırgınlığımdan yana
Islak kirpiklerime yağmurlar dokunacak.
Çünkü ben çekip gitsem günü terk edip ana
Ardımdan ne beddua ne dua okunacak.
Bu yüzden ellerimi açıp haykırdım Ya Rab
Sığındım gökyüzünün nurlu avuçlarına.
Bu yüzden günahımdan kaçıp haykırdım Ya Rab
Geceyi ortak edip gönlümün suçlarına…
28.08.2010
Beylikdüzü
Yavuz Doğan