Sırrınla süslediğin perdeyi aralayıp
Gözlerine son defa bakmaya yemin ettim.
Aldığın her nefesi ömrüme küfür sayıp
Var olduğun her yeri yakmaya yemin ettim.
Kararmış gökyüzüme küskün bir ay doğarken
Gözyaşım yüreğime yağmur olup yağarken
Mecnun`un gözlerine çağlayanlar sığarken
Çöllere vaha olup akmaya yemin ettim.
Artık anmasın diye dilim aşkın adını
En uzak yıldızlara bağladım muradını.
Ve göğsüme sığınmış bir turna kanadını
Her sabah yoklamaktan bıkmaya yemin ettim.
Güneşi buza kesmiş sevda denen mevsimden
Düşlerimi maziye hapseden bir resimden
Hem dünden, hem bugünden; hem en son adresimden
Kırgın bir ``elveda``yla çıkmaya yemin ettim.
Sırtıma yükleyerek ``hoşçakal`` kelamını
Elimle imzalarken ayrılık ilamını,
Şarkımıza yükleyip isminin anlamını
Karanlık bir zindana tıkmaya yemin ettim.
Yorulmuş bedenime bir iş daha yükleyip
Küskün umutlarıma bin bir hüzün ekleyip
Hasretin yollarında gece gündüz bekleyip
Alnının ortasına sıkmaya yemin ettim.
Çünkü miras bırakıp gecenin siyahını
Yüreğime doğrulttun ayrılık silahını.
Bense öksüz koyduğun aşkın tek günahını
Vefasız yüreğine yıkmaya yemin ettim.
Yazdığım tüm şiirler yokluğuna hitapken
Noktalarım anlamsız virgüllerim bitapken
Aşk dediğim, önsözü yarım kalmış kitapken
Son sözüne ismimi sokmaya yemin ettim.
Yavuz Doğan