Keşkeler özlemlerin yorgun bileşkesiyken,
Her gidiş bir dönüşün gecikmiş keşkesidir.-
Gidişin yakamozu terk eylemiş bir nehir
Gidişin yangınlara teslim olmuş bir şehir.
Gidişin mayınlara kafa tutmuş bir panzer
Ve bir gidiş ölüme ancak bu kadar benzer.
Bir gidiş ki bulutlar yağmur olup yaş döktü
Damlalar huzurunda suçlu gibi diz çöktü.
Bir gidiş ki ardından koca bir dağ dul kaldı
Gönül tahtım yıkıldı viranem yoksul kaldı.
Bir gidiş ki kalemim ağlarken satır satır
Bütün yüklemler hala hasreti hatırlatır.
Ama bu kez sözlerim veda havası değil
İntikamla beslenen bir kan davası değil,
Yalnızca bende kalmış bir aşkın sitemidir
Kırılmış bir yüreğin yorulmuş matemidir.
Bu yüzden için için yanıyorken sol yanım
İlk defa sana değil kendimedir isyanım.
İlk kez suçuma ortak bir fail aramadan
Gözlerini aklımdan bir an çıkaramadan,
Senden çok uzaklarda mutsuz bir düşe dalıp
Bir kum saati gibi yavaş yavaş azalıp,
Bir gün elbet doğacak güneşi gözlüyorum
Kül oldukça sitemim isminle közlüyorum.
Nerede bıraktıysan ben oradayım hala
Vuslat denen kapıda son sıradayım hala.
Peki sen yıldızları geceyle karalarken
İhanet perdesini ansızın aralarken,
Sırça köşkümden kalan küskün cam kırıkları
Matemiyle süslerken öksüz hıçkırıkları
Bir kez olsun sordun mu nasıl yaşadım sensiz?
Sordun mu aşk toprağa nasıl girer kefensiz?
Şimdi ışıl ışılken yıldızıma sim koymak
Ve doğmadan göç etmiş kızıma isim koymak,
Unuttuğun yolları beklemek kadar zorken
Her saate bir ömür eklemek kadar zorken;
Karanlıkta kayboldum, bir ışık arıyorum
Ve ömrümde ilk defa sana yalvarıyorum:
Ruhuma imbat olup meçhule savur beni
Hiç titremesin elin bir suç gibi vur beni!
Vur beni, nasıl olsa ruhsuz bir beden kaldı
Ne senden bir hatıra ne bende bir ben kaldı.
Vur beni, öldüm zaten düşler de terk ederken
Maziyi düne gömüp “her şey yalandı” derken.
Vur beni ve ardından öyle bir çekip git ki
Hüsran tohumlarını ruhuma ekip git ki,
Bu gidiş yaşadığım en mutsuz masal olsun
Umudum okyanusta kaybolmuş bir sal olsun.
Gidişin gıyabımda verilmiş son hükümdür
Cezasıysa bir ömür yarım kalmış öykümdür…
Yavuz Doğan