Kırgın / I
- Öyle bir yola girdik ki şimdi biz / ne özlemle anılır her gün eksilttiğimiz
ne de öfkeyle anar bizi eskiyip giden.
çünkü biz / ne avuçlarımızda yer etmiş bir yarayla
ne tırnağımıza batmış bir aşkın dikeniyle
gözlerimiz dalarak anıyoruz maziyi.
Ama biz / kırgınız biraz / ama biz kırgınız çokça…
I.) Belki…
Her kim ölmüşse eğer bir aynanın içinde
Duyulan her selâda benim ismim okunur.
Benim ismim okunur her bir anın içinde
Ve her terk edip gidiş önce bana dokunur.
Dokunur ellerime zaman hiç usanmadan
Ömür denen ummandan göçer can denen gemi.
Dokunur yüreğime zaman anı anmadan
Geçip gider önümden seyrederek gölgemi.
Dert olur takvimlere saate ters çıkışım
Dert olur yelkovandan sabahı ayıklamam.
Dert olur yıldızlara karanlıktan bıkışım
Dert olur aydınlığa siyahı sayıklamam.
Kim hüsrana yol alsa günle baş başa kalıp
Işığın kaybolduğu yana sürünür ahım.
Kimin gözleri dalsa gözlerimden el alıp
Bir hülyadan sıyrılıp cana bürünür ahım.
Çünkü kimin kanına girse aşk denen zehir
Hâlâ ayrılık bilir hâlâ ben utanırım.
Kimin yâdına düşse ismi yâr olan şehir
Kaç mevsim ağlayacak, gözlerinden tanırım
Sığınır dişlerime ıslık kılıklı bir ses
İntihara meyleder aklımın terazisi.
Sürgün eder kendini aldığım en son nefes
Yer ayırır gönlümde hüsranımın mazisi.
Belki aynadan düşmüş sesten ibaret her şey
Belki kendi kendime söyleyip üşüyorum.
Belki gözde giz yok hiç, sisten ibaret her şey
Belki ben her adımda meçhule düşüyorum.
Oysa ömür bildiğim arşı gezen bir sarhoş
Her eşiğe yüz sürer kinle hatır arası.
Aldığım tüm nefesler terk ettiğim kadar boş
“Yaşadım” dediklerim iki satır arası.
Bu yüzden kırgınız biz, bu yüzden kırgınım ben
Bu yüzden gülmez yüzüm ömrün hiç bir faslında.
Bu yüzden yorgunuz biz, bu yüzden dargınım ben
Aşka düşen her tetik bu yüzdendir aslında.
09.01.2010
Şişli
Yavuz Doğan