- Neresinden başlasam, karanlığa uzanan
Sahipsiz bir mektubun tek tutanağıdır bu… -
IV.)
Ve onlar, kırılmaya yüz tutmuş gecelerin
Dileklerinde kalmış yıldızları yok sayıp
Ve onlar, hayalleri yorulmuş hecelerin
Her noktasına sinmiş yalanları kutsayıp
Gördükleri düşlerin hayrını unutarak
Ve siyah kâbuslara, susarak yürüdüler…
Onları anlatmaya ne söz yeter ne kâğıt
Baktığım her yer siyah, gördüğüm karanlıkken.
Semayı kaplıyorken bin hüzün bin bir ağıt
Ve can denen mutluluk yalnızca bir anlıkken,
On yedinci yaşına doyamamış Erdal’ın
Gencecik bedenini asarak yürüdüler…
Onlar ki, yangınlardan bir avuç kül alarak
Bir Anka kanadına yüklediler günahı.
Onlar ki, meleklerin hüznüyle azalarak
Bir çölün kumlarına defnettiler sabahı.
Ve onlar, Kerbelâ’dan karanlık bir menzile
Hüseyn’in gözyaşına basarak yürüdüler…
Çünkü onlar, yok sayıp görünen her ne varsa
Varlığından utanıp, gizleyerek gün be gün
Var ettikleri suçun gölgesi ne kadarsa
O çıkmazın nurunu izleyerek gün be gün
Karanlığın düşmanı, günahsız Nesimi’nin
“Enel Hak” nidasını kısarak yürüdüler…
Yürüdüler an be an, yürüdüler durmadan
Simsiyah gölgeleri suç gibi sürüyerek.
Yürüdüler, “bu gidiş nereye? ” hiç sormadan
İki nefes arası, sessizce çürüyerek.
Tanıksız tutanaklar bırakarak takvime
İçlerindeki kini kusarak yürüdüler…
09.02.2009
Beylikdüzü
Yavuz Doğan