- Ben insanım, yine geldim; yine giderim elbette
Şimdilik bir garip ozan, bir “Yavuz Doğan” dediler… -
Başı bozuk kâinatın “Dünya” denen yapısında
Toprak ana kisvesine büründüm, “ıslan” dediler.
Zülfikâr olup göründüm ol Hayber’in kapısında
İsmimi Ali bilerek, namıma “Aslan” dediler.
Levh-i Mahfuz kelâmını hem görüp hem okuyarak
Tapduk Emre dergâhında Yunus’la aşk dokuyarak
Hallacıyken, Enel Hakkın kerametine uyarak
Hem yüzüldüm diri diri, hem artık “uslan” dediler.
“Fatih” oldum, yine geldim; ismimi bin yıl andılar
Ben “Yediler”le uyurken, hiç uyanmadım sandılar
Sonra benlik denen suçun günahıyla yıkandılar
“Keyfine bak insanoğlu, arkana yaslan” dediler.
Yağmur yağarken inceden, sevda ile filizlenip
Kırkların darına girdim gölgelerinde gizlenip.
“İnsan-ı Kâmil” örsünde “Ben” çeliğiyle “Biz”lenip
Bileylendim, “Nesimi’nin külünde paslan” dediler.
Kefenin cebi yok diye, sevdayı da hiçe sayıp
Unuttular erdemi de, ne ar kaldı ne de ayıp.
Bir yanlışa sığınarak, bütün sözlerinden cayıp
“Var mı verdiği nefesi bir daha alan? ” dediler.
Oysa insan denen cevher, hem dünde hem bugündedir
Bir nefes var, en son çıkar; ömür denen sürgündedir
Bil ki hayat, ne parada, ne şanda ne de ündedir
Dedim ama, duymadılar; “ne var ki kalan? ” dediler.
Kalan olsa, gökyüzünde yıldız kadar çoktu nefes
Gördüklerinden fazladır, dünya denen küçük kafes.
Çünkü artık kulağına “Gel” diyorken soğuk bir ses
Gidenler en son anında, “ömür de yalan” dediler.
07.05.2008
Beylikdüzü
Yavuz Doğan