Vuslat-ı hakîkatken ve tek gerçekken ölüm
İsmine canan dedim,“Öl! ” dedin helâl olsun.
Gözlerinin renginde hayat bulmuşken gülüm
Gönlünü bin parçaya “Böl! ” dedin helâl olsun.
Garb’ı hasret bilmeyip battım Şimâl’den önce
Nadan’a üstad dedim cîsm-î kemâlden önce
Sense ömrün sunduğu son ihtimalden önce
Sevdanı sürdüğüm yer çöl dedin helâl olsun.
Ateş düştüğü yeri için için yakarken
Baykuşlar doğan güne düşman gibi bakarken
Gözlerimden gönlüme bir çağlayan akarken
Damlanın tek muradı göl dedin helâl olsun.
Yenik düşmüş bir çiydin yağmurlar durulunca
Tuttuğum tek sırdın sen günahım sorulunca
Oysa bir Anka gibi kanadın yorulunca
Rüya gördüğüm tek yer kül dedin helâl olsun.
Şimdi Şark Yıldızıyken var olduğum tek adres
Badı saba olmuşken verdiğim en son nefes
Ve mülteci bir çığlık gibi susmuşken herkes
Aşk ağladı hasrete gül dedin helâl olsun.
Yavuz Doğan