Muhatabı kendini bilir! ”
Be hey kendini bilmez beni bana sorduysan
Adım “insan-ı kâmil” soyadım “Haydar” benim.
Hep susuyorum diye bunca cümle kurduysan
Sustuğum bildiğimin yarısı kadar benim.
Ne sandığın kadar kör ne kara ne zifirim
Üç günlük bir konakta an kadar misafirim
Eğer sen ulemaysan ben en büyük kafirim
Rêcm eylesen ne çıkar ruhum payîdar benim.
İster Hallacı gibi benim de yüz derimi
İster Maraş’a taşı dinmeyen kederimi
Nasılsa Hızır Paşa (!) biliyor kaderimi
Taşlara gülümserken güle küsmüş dar benim.
Bu yüzden “Yavuz” adım, bu yüzden çokum sana
“On iki” olsa adın birinde yokum sana
Bu yüzden “dergâh” olsan, aç değil tokum sana
Çünkü “Hünkâr-ı Bektâş”, “efkâr-ı didar” benim.
Sense Yezid demişsin haddini zorlayarak
Öfkeni cehaletin narıyla korlayarak
Oysa sen Hüseyn`imi susuz uğurlayarak
Kerbelâ’da gülerken yitirdiğin ar benim.
Peki sen, sûr üflenip doğrulunca Îsrafil
Vereceğin hesabı düşünmez misin gafil?
Beni neden sorarsın, be hey ekber-î sefil
Bir yanım tövbe eder,bir yanım bozar benim.
Yani sen, yarattığın kinle baş başa kalıp
Hayrı şerrine ortak meçhul bir düşe dalıp
Sahra-yı Kerbelâ’da yavaş yavaş azalıp
Kaybolurken, düşlerim “ Cennet”i arar benim.
Bil ki Kalubela’dan beri dimdikken başım
“Mertlik” tek şiarımdır, “şerefim” tek yoldaşım.
Hâlâ kim olduğumu sorarsan arkadaşım
Bir Aslan`ın tuttuğu suskun Zülfikâr benim.
Yavuz Doğan