Ötesini görmeye, ne göz yeter; ne yürek. -
Kaldırıp ellerimi aşk diye yakarışım
İsmini bedduayla anmanın ötesiymiş.
Ettiğim her yeminden sana pay çıkarışım
Dumansız bir alevle yanmanın ötesiymiş.
Meğer sevda denen suç, aşk için ömrü yakıp
Yorulmuş hülyaların suskun gizine akıp,
Resmini gözlerimle yapayalnız bırakıp
Gördüğüm düşü gerçek sanmanın ötesiymiş.
Yara almış gönlümü teselliye yar etmek
Hasrete mahkum olmuş ömre ahuzar etmek
Maziden miras kalan hüsranı inkar etmek
Duyduğum yalanlara kanmanın ötesiymiş.
Oysa sessizce dalıp bir peri masalına
Elele binmek varmış umudun aşk salına.
Ama sevda, bir gülün tomurcuksuz dalına
Hercai bülbül gibi konmanın ötesiymiş.
Şimdi sensiz her günü özleminle çarparak
Vuslatı düşlüyorum, hüzne kanat çırparak.
Anladım ki yokluğun, güneşe göz kırparak
Sahranın ortasında donmanın ötesiymiş.
Yavuz Doğan