- Bizde vefa dest-i şêmdir sevdalar silinse de
Arş-ı âlâ gönlümüze, kamer yere inse de. -
Neresinden başlansa aslına rücû eden
Uzun bir yolculuğun ilk molasıydı ömür.
Bir hayalle başlayıp başka bir ana giden
Rehnedilmiş bir düşün fasılasıydı ömür.
Payımıza düşeni anlattı tüm satırlar
Duyduğumuz her söze darıldık birer birer.
Belki biri duymuştur, belki biri hatırlar
Yaşadığımız ana kırıldık birer birer.
Kırıldık, kırılmanın kırıldığı her yerde
Kırıldık, bir kez daha; gözün çok ötesinde.
Vurulduk, darılmanın sorulduğu her yerde
Sorulduk, bir kez daha; sözün çok ötesinde.
Kırıldık, sustu sema; yandı bütün kâğıtlar
Yoruldu hülyaları yeni yetme düşlerin.
Darıldık, yandı kamer; arşı sardı ağıtlar
Karartıldı yolları vakitsiz dönüşlerin.
Çünkü biz, ne söylesek; kendimiz duyduk önce
Nafile zikredilmiş her sözü yok sayarak.
Çünkü biz, acı ile kendimiz doyduk önce
Kirlenmiş hayallerin hayrını kutsayarak.
Unuttuğunuz her şey, vazgeçtiğiniz her gün
Görmediğiniz her aşk; her yalan bizdik çünkü.
Özlediğiniz her an, yok saydığınız sürgün
Aynaların ardına saklanmış gizdik çünkü.
Biz ki, sizden öncesi yokmuş gibi yaparak
Duyduğumuz her şeyi doğru saydık her vakit.
Biz ki, ömrün ardından karanlığa saparak
Bir yıldızın bağrına doğru kaydık her vakit.
Bizdik gizi sır eden, bizdik her vakit saklı
Bizdik bir ziya için kendi cismini ezen.
Bizdik her dem aşikâr, bizdik her dem yasaklı
Bizdik gölgesi için kendi ismini ezen.
Oysa biz, nefsimizden var olmuş zaman için
Kırılmış gönlümüzden topladık kalanları.
Oysa biz, iki kirpik arası bir an için
Hakikat kisvesinden ayırdık yalanları.
Şimdi biz, bir kalemin kâğıda aşkı ile
Kendimize küserek çürür olduk günbegün.
Şimdi biz, yolumuzun sonunu bile bile
Gördüğümüz ışığa yürür olduk günbegün.
Şimdi biz, “bizlik” için “ben” denen şerden uzak
Bir ufka gülümseyip yürüyoruz sabaha.
Şimdi biz, “biz” denilen yorgun seherden uzak
Ardımızdan düşleri sürüyoruz sabaha.
28.08.2009
Yavuz Doğan