Bu en son söylemidir akrepsiz saatlerin
Bir devrim eylemidir yankısız vaatlerin.
Anlatılan; bir resmin yorulmuş fırçasından
Kırılmış bir aynanın en küçük parçasından
Gözlerime yansıyan hayalin gölgesidir
Ve kurduğum her cümle gerçeğin belgesidir
Resmi tarihe göre dünden bir sonraki gün
Yani yarına göre henüz yaşanmamış dün
Belki soluk soluğa kalmış bir süvaridir
Belki de yenik düşmüş yorgun bir havaridir
Yitik bir ütopyadır haraç mezat satılan
Adressiz bir çığlıktır sessizce anlatılan
Ama hangi cisime bürünürse bürünsün
Hangi toprak üstünde sürünürse sürünsün
Gördüğüm tüm sanrılar mutlaktı gerçek kadar
Kokuları gerçekti boy vermiş çiçek kadar
Uzakta bir yerlerde insanlar vurulurken
Yağmur toprağa küsüp nehirler durulurken
Ve sürerken sonsuza beyhude seyrûlsefer
Avuçlarıma düştü yara almış bir nefer
Unutmadım; kuraktı,gök kısır; toprak sağır
Ve kısık gözleriyle anlattı ağır ağır :
''Yazınız! '' dedi önce, kaç cana kıydıysanız
Hesabı sağlam tutun kış olmadan yazınız.
''Kızınız! ''kendinize,zulümden caydıysanız
Oğlumuzu katleder hal almışken kızınız.
''Yakınız! '' dedi sonra,işiniz yoksa halâ
Nasılsa cehenneme nefes kadar yakınız.
''Çakınız! '' çarmıhları çiviniz çoksa halâ
Çünkü Zülfikâr yokken kılıç olmuş çakınız.
‘’Sürünüz! ’’ boyaları, savaş çığlıklarıyla
Çobansız bırakmayın dağılmasın sürünüz.
‘’Sorunuz! ’’ orduların kalabalıklarıyla
‘’Vatan kimin malıdır? ’’ nafileyken sorunuz.
‘’Salınız! ’’ daha sonra ne kadar kuş kalmışsa
Umman zaten medetsiz, kaybolmuşken salınız.
‘’Dalınız! ’’ hülyalara yıldızlar azalmışsa
Belki son kez yeşerir meyve vermez dalınız.
‘’Gülünüz! ’’ ara sıra, dünyaya ince ince
Dikenler hicap duysun; çiçek açsın gülünüz.
‘’Ölünüz! ’’ ama sonra, zamanınız gelince
Bakarsınız barışa sebep olur ölünüz.
Ve kapandı gözleri gün gibi ağır ağır
Unutmadım; kuraktı,gök kısır; toprak sağır.
Anlatılan; bir resmin yorulmuş fırçasından
Kırılmış bir aynanın en küçük parçasından
Gözlerime yansıyan hayalin gölgesidir
Ve duyduğum her cümle gerçeğin belgesidir
Yavuz Doğan