ellerim üşüyor yar...-
yorgunum,
yorgunluğun en yorgun saatinde
yitik ütopyaları seyrederken karanlık.
yorgunum..
kırılmış penceremden sızan ay ışığının
bıraktığı umut da
ya yorgun ya bir anlık.
yorgunum...
ve ıslanmış gözlerim,
bir meçhule saklanıp karanlığı içerken
sonsuz bir umut ile baktığım yerin adı
hüzündür göz bebeğim.
yakamozlar göçerken
bir denizden bir çöle,
ardında unutarak bıraktığı tek miras
yüzündür göz bebeğim.
ellerim üşüyor yar, bak ellerim soğuyor.
anla ki bir aşk için can vermiş sözlerime
iklim bahar olsa da
kırk ikindi yağıyor.
yorgunum,
yorgunluktan yorulmuş düşlerimin
hayrı şerrine uymuş uykusunu bölmekten.
yorgunum...
ilkbaharın sevdaya gülümseyen
yüzünü hiç görmeden her gün bin kez ölmekten.
yorgunum...
ve ne sen biliyorsun ne bilir diğerleri..
şimdi artık ne aşk var
ne aynalar dost bana,
ne kızar gece artık.
çünkü ne geliyorsun ne gelir diğerleri..
yani artık aşk yoksa
sığınsam bir isyana
kaç yazar gece artık?
ellerim üşüyor yar, bak ellerim soğuyor.
bil ki hüzün aşığı masmavi gözlerime
hüznü kendinde saklı
bin sağanak sığıyor.
ellerim üşüyor bak, bak ellerim soğuyor.
oysa hangi şehirde hangi başka bir aşka
bir gün sona erecek
yeni bir gün doğuyor.
08.04.2008
Beylikdüzü
Yavuz Doğan