Ey sevgili! Hangi söz anlatır efkârımı
Kırılmış bir yağmurun gözlerini silerek.
Hangi söz haklı kılar hasreti inkârımı
Olmadığın her yerde an be an eksilerek.
Hangi saat, hangi an vurulur benim gibi
Başka bir maşuk aşkı içerken saçlarından.
Hangi söz, hangi yemin yorulur benim gibi
Sevda çekip giderken kentin yamaçlarından.
Kim anlar gözlerimin kurumayan nemini
Ezberlenmiş hayaller bu kadar yüreksizken.
Kim bilir yelkovanın akrebe özlemini
Saatin kaç olduğu bu kadar gereksizken.
Kimse bilmez; yâr gider, yerine hüsran girer
Sevda kokan şiirler susar sözlerim gibi.
Terk eder hayatımı takvimler birer birer
Mevsimsiz sağanaklar susar gözlerim gibi.
İçimde kalır yine kendime dargınlığım
Eyvahımı sesime susarım duyan olmaz.
Hiç kimse bilmez canan, kime bu kırgınlığım
Küfrümü nefesime susarım duyan olmaz.
Çünkü ne bir sevda var, ne aşk kaldı riyasız
Kırıldı tüm kalemler dilimi bağlayarak.
Penceremde ışık yok, gökkuşağı ziyasız
Bu yüzden sustum işte içime ağlayarak.
Sustum, hiçbir sebebin anlamını sormadan
Özlediğim her şeyi sustum fısıldayarak.
Sustum, hayrı hayırsız düşleri hiç yormadan
Sabaha teslim olmuş geceyi kâr sayarak.
Sustum, suskunluğumu karanlığa haykırıp
Gözyaşımla ağladı penceremdeki buğu.
Sustum, suskunluğumun zincirlerini kırıp
Gömdüm, ismi aşk olan katledilmiş çocuğu.
Sustum, belki bu yüzden Mecnun’a çıktı adım
Çölleri mekân bildim; semayı manzarasız.
Sustum, bir karanlıkta yürürken adım adım
Söz ağladı dilimde, sükûtum beş parasız.
Bu yüzden sustum işte, bu yüzden suskunum yâr
Bu yüzden suskunluğa dairdir satırlarım.
Bu yüzden sürüldüğüm her aşkı diyar diyar
Gözlerimdeki sessiz yağmurla hatırlarım.
İşte bu yüzden canan, kara kışlara inat
Güne gün ekleyerek susuyorum sessizce.
İşte bu yüzden canan, göçmen kuşlara inat
Simurg’u bekleyerek susuyorum sessizce…
18.06.2009
Beylikdüzü
Yavuz Doğan