Kalemi kırdığın an kapandı en son perde
Ve aşk teslim edildi hasret denen namerde…-
Bakma ardına canan, bıraktığın yer aynı
Gözlerime gömdüğün yağmur, nilüfer aynı.
Bakma ardına canan, unuturum nasılsa
Sema sönse ne çıkar; toprak göğe asılsa?
Ne iz kalacak senden ne hasret kokan bir an
Ne özlem dolu bir düş ne aşkı anan bir can.
Ne gözlerinin rengi ne de kokun kalacak
Ne diken boy verecek ne de gülüm solacak.
Gözlerim dalmayacak şarkımızı dinlerken
Keman hüzzama uyup için için inlerken.
Zulamda ne kalmışsa yok sayıp harcayarak
Ettiğim yeminlerden bir kalemde cayarak
Resmini ters çevirip yatacağım her gece
Yüreğimi yük bilip atacağım her gece.
Ne çıkar çok sevmişsem ve hiç unutmamışsam
Bin kere tövbe edip bir kere tutmamışsam?
Hem, sır ne taşıyacak; aynalar kırılırken
Aşk hükmünü yitirip riya haykırılırken?
Geç anladım aşk yalan, gönlün bir firavunmuş
Hercai çiçeklerin kokusuyla avunmuş.
Mavilerim siyaha dönse ne çıkar artık
Yıldızlar birer birer sönse ne çıkar artık?
Yakamozlar ağlarken şimdi serin sularda
Rüya düşe dönerken en derin uykularda
Sırça köşküm apansız yıkılsa da başıma
Git, bakma hiç ardına; aldırma göz yaşıma.
İsmini yüreğimden kazıdım, sildim çoktan
Yerine kim gelirse riyakâr bildim çoktan.
Ne çıkar yağmur yağsa gönül Sahra Çölü’yken
Geri dönsen ne çıkar sevdam artık ölüyken?
Ne çıkar gece olsa, yastığım yüzün koksa
Sabah düş yorgunuyken akşamlar hüzün koksa?
Ne çıkar bir ömür de benden olsa bu sefer
Gönlüme bir zulüm de senden olsa bu sefer? ..
Yavuz Doğan