Hüznünü yüreğine
Yüreğini kalemine taşırken sevda
Yası tutulmaz şiirin.
Her kalem kendini yazar çünkü,
Her kâğıt bir hüznü taşır.
Kinayeler yorumsuz
İmalar anlamsız kalır.
Ve hep yalnız sanılmaktan
Ve hep hüznüyle anılmaktan
Hep “ bu kez tamam ” deyip
Her seferinde yanılmaktan
Yorulur şair.
Bükülür şiirin boynu.
Sonrası bir ateş
Sonrası bir duman.
Gitmeler gelir akla
Mevsimi göç, umudu yarın eden gitmeler.
Her giden bir hasrete verir adını
Kırılır şair.
İklimsiz bir yağmur düşünür
Kuralsız bir sevda.
Peşinden koşarak umarsız bir yüreğin
Yorulmak değil.
Dalgasız bir limana demir atıp durulmak
Rüzgârı sevda bilip sarılmak
Kırıp gönlünün kilidini
Çıkıp gönül katına
Bir harami gibi serilmek değil.
Bir anne şefkatiyle sevilmek,
Ve asırlık bir çınar gibi
Ayaklarının dibine devrilmek değil.
Sonu belirsiz sorulardan sıkılır
Sorular beynine, cevaplar yüreğine kazınır.
Bir sevdadan bir sevdaya sürülür şair.
Ey vakitsiz gitmelere isim olmuş inat.
Ey güzel gözlerine bin hasret yatırılan vuslat.
Şimdi ses
Şimdi şiir
Yitik bir sevdanın ağıdı olup
Yankılanıyor boş sokakta.
Demek ki artık
Eylem vaktidir.
Söz biter, öz kalır.
Vurulur şair…
Ağlarsan ona ağla
Ben zaten ağlıyorum…
11.08.1992
Muğla
Yavuz Doğan