Ve ben kapısı kırık bahçemde iç çekerken
Sevda başını alıp gidecek izninizle…-
Hangi martı yanaşsa yıkılmış limanıma
Bir yakamoza dalıp gidecek izninizle.
Hangi aşık el atsa yorulmuş imanıma
Hüznü içinde kalıp gidecek izninizle.
Aldığım her nefesi ömür diye anmışken
Cehennemi dünyada görüp böyle yanmışken
Karanlığın ardından gün doğacak sanmışken
Sabah umudu çalıp gidecek izninizle.
Sormayın, hangi hüsran bu kadar uzun sürer
Sormayın, hangi ömre bu kadar hüzün girer?
Nasılsa bittiğim gün takvimler birer birer
Meçhule haber salıp gidecek izninizle.
Yıkılmaz sanıyorken düşleri bir sur gibi
Onur denen perdeyi çektim bir kusur gibi.
Ama şimdi gururum, Hallacı Mansur gibi
Gerçeği yalan kılıp gidecek izninizle.
Çünkü siz, aşk denen suç kul olurken hüsrana
Yelkovanları kırıp teslim ettiniz “an”a
Oysa aşk, oysa sevda; İsa ile yan yana
Bir çarmıha çakılıp gidecek izninizle.
Yani siz, nehirleri değişirken bir sele
Yeşeren umutları teslim ederken yele
Aşk, Ayn-i Zelika’da İbrahim’le el ele
Gülistanda yakılıp gidecek izninizle.
Benimse, ne korkum var gecenin gelişinden
Ne de bir umudum var dünyanın boş işinden.
Şimdilik, tüm varlığım düşlerinin peşinden
Bir hülyaya takılıp gidecek izninizle.
01.07.2008
Beylikdüzü
Yavuz Doğan