Kırmızı yanakta üzümleşmiş ben,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
Kardan ak, bembeyaz pamuklaşmış ten,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
Adem’le Havva’ya yakışır sop soy,
Mütenasip çehre yerinde bos boy,
Melekleşmiş tavır, hal, söz sohbet huy,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
Kara kış altında sürmeli gözler,
Ak gerdan üstünde gamzeli yüzler,
İnsanı mest eden sihirli sözler,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
İki tek karanfil küpe takışlar,
On dördün mahsulü ahu bakışlar,
Hayranını cayır cayır yakışlar,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
Yanaklar açıkmış sanki gül olmuş,
Boy serpilmiş, ince, uzun dal olmuş,
Dudaklar petekte sırlı bal olmuş,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
İnciden farkı yok, dizilmiş dişler,
Kirpikler ok olmuş, yayı da bakışlar,
Hakikat oluyor hayaller, düşler,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
Beraber konuşup beraber gülmek,
Beraber ağlayıp beraber silmek,
Beraber yaşayıp beraber ölmek,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
Böyle mi olurmuş güzel yörükte.
Tek çiçek örneği yeşil erikte.
Sırmalaşmış samur saçlar örükte,
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.
Dillerin, sözlerin şeker mi, bal mı?
Yüzün kırmızı mı, pembe mi, al mı?
Yarabbi gördüğüm düş mü, hayal mi?
Çiçekli yaylanın Ayşe kızında.