Kesinlikle en doğrusu buydu.
Bitirmek !
Bazen bitirmek iyidir.
Daha fazla üzülmemek için.
Daha fazla herşeyi ilerletmemek için.
Daha fazla şey yaşayıp daha çok acı çekmemek için en doğrusu buydu, bitirmek !
Birlikte aldığımız en doğru karardı.
Birbirimizden vazgeçmek...
Unutmak.
İlk önce hangimiz başarabilecektik bilmiyorum ama ikimizde buna karar vermiştik.
Kesinlikle en doğrusu buydu.
Bitirmek !
Ne kadar önce bitirirsek o kadar az yanardı canımız.
Kokun yanımdaki yastığı terk ederdi.
Sevdiğin yemek pişmezdi.
İzlemekten hoşlandığın program açılmazdı.
Kahve iki kişilik yapılmazdı.
Yavaş yavaş kaldırırdım ortadan herşeyi.
Ayağıma takılır, elime dolanır, gözüme ilişirdi elbette bir kaç parça şey.
Ortalıkta unutulan ya da ne yapacağımı bilemediğim için bilerek ortalıkta bırakılan.
Kirli sepetinde unuttuğun gömleğin,
Yatağın altında günlerce fark etmediğimiz terliğin.
Ve ikimize ait resim.
Atmaktan vazgeçip saklamayı tercih ettim.
Kesinlikle en doğrusu buydu.
Bitirmek !
Anlaşamıyorduk ve bu bizi fazlasıyla yoruyordu.
Şimdi birimiz diğerine sarılsa herşeyi unutabilirdik.
Öpüşürdük hem de hiçbir şey olmamış gibi.
Üzerinden bir iki saat geçtiği zaman kavgalarımız,
Durdurulmuş bir müzik gibi kaldığı yerden çalmaya devam ederdi.
Ve bu kavga da artık ne gülebiliyor ne de ağlayabiliyorduk.
Kavgalar bitiyordu.
Gürültü yoktu.
Herşey bizi terk ediyordu.
Ortalık dağılmış, ben kırılmış sen fazlasıyla gitmiş oluyordun.
Ve biliyorduk ki bir daha o şarkı hiç çalmayacak.
Bir daha kavga olmayacak.
Bir daha biz olmayacağız.
Elçin GELİR