ALKIŞ
Bir ara kuşlar gibi kanat taktılar ruhuma,
Ellerini çırpa çırpa uçurdular göz bebeklerinde.
Uçsuz bucaksız gibi görünüyordu mavi gökyüzü.
Sevdiğimin saçlarına karanfil döken yıldızların,
El ele tutuşan yağmurun büyüsüne kapılırdım..
Uçarken “insan olmak” iyi bir fikir gibi gelmiyordu bana,
Bence kuş gibi olmalıydı insanlar.
Düşmeden uçmalıydı yağmurda fırtınada..
Düşmeyince kanadı kırılmazdı mesela.
Oysa ben durmadan düşüyorum…
Paramparça oluyor hayallerim..
Solgun bir anı gibi oluyorum hep,
Kuşların göç ettiği mevsime dönüyorum nedense.
İçimde bir ses hala çırpınıyor durmadan,
Tut diyor ellerimi titreyen dudaklarıyla,
Utanıyorum artık bakma gözlerime!
-----
V. Nizam Karabulut..
(https://i.hizliresim.com/NnJLMa.jpg)