DÜŞ…
Gündüz gözüyle bir düşümde,
Kara kaplı bir kitapta bir şiir gördüm!
Dizeleri karabulut, şimşek şimşek,
Sayfaları güz yapraklıydı…
Bir şair gördüm arka bahçede!
Bağdaş kurmuş dikenli, taşlı toprağa,
Sarılmış parmakları dikenli dalına,
Bir gül’e “siz” diye hitap ediyordu...
Bir kadın gördüm çeşme başında!
Testisi bulanık sularla dolup taşıyordu…
Bir çocuk vardı kanatlarının altında,
Uçurtmasını devler taşlıyordu...
Bir şehir gördüm dağ başında!
Demirli çimentodan yapılmıştı yalnızlık,
Bir mezhere gördüm ki çarşısında!
İndirim yapıyordu solgun güllere!
Bir sokak gördüm koyu karanlıkta!
Gittim, gittim sonuna kadar,
Tutkunun sessizliği,
Yalnızlığın kanat sesleri duyuluyordu..
Bir ırmak gördüm kızıl bir vadide!
Unutulması imkansız anlıyor akıyordu.
Bir kadın toplamış yırtık eteğinin ucunu,
Hatıra kadehini yıkıyordu kenarında..
Yalnız bir ev gördüm kuytu köşede!
Çamaşır ipinde yorgun bir sutyen,
Bacasında acı bir hüzün tütüyordu.
Damla damla kan damlıyordu penceresine..
Yüzü kayıp insanlar gördüm!
Boş odalı siyaset trenlerini gördüm..
Üstüne kuş konmayan yollar,
Hayvanları çığlık çığlığa ağlarken gördüm,
Öyle bir karmaşa bir kavga gördüm ki!,
Kinden, nefretten, menfaatten ağır bombardımanlar,
Soğuktan, açlıktan ölen çocuklar, analar, babalar,
Kanı çekilen mor karanfiller gördüm…
Bir çınar ağacı gördüm yol kenarında!
Sararmış, sarsılmış heybetli dalları,
Küsmüş dört mevsime sırtını dönmüş,
Baharda kara toprağa yaprak dökerken gördüm..
Ağlayan insanlar gördüm mezarlıkta!
Toprağa mor karanfiller dikiyordu,
Bir ana koynundan çıkarmış eski bir mendili,
Gözlerinin içini dökerken gördüm…
Ama göremedim ışığa, insana kapılarını açan,
Göremedim sevgiye aşka inanan,
Nedense göremedim hakikati içinde arayan.
Hiç göremedim huzurla yaşayan…
Bir sarraf gördüm ki köhne bir handa,
Camında parlıyordu pırlantalar, altınlar.
Sordum! bir parça huzurun, mutluluğun,
Sevginin, insanlığın gramı kaça?
………
Vahit Nizam Karabulut..
(https://i.hizliresim.com/NnJLMa.jpg?fbclid=IwAR1WLugLyIBEkvfhsiYYFOYBHXpsC1a4AOfjg_JeAMPwxN1CHsLn3Vazd2k)