Gece ve ayrılık…
Sabahın bu saatine kadar nerdeydin derdi…
Biliyorsun, başıboşum işte.
Bir hatıranın boynunda salınırım her gece.
Çok ısrar etmeyin bu akşam,
Yoklama almak gelmiyor içimden.
Ama bakın çay elimde,
Hüzünle yan yana tütüyor sigaram,
Ya gece! ya ayrılık!
Onlar hep içimde..
Peki, ya aşkım, aşkım nerede?
Mavi saksısında solmuş benim aşk çiçeğim..
Öfkesinden çatlamış toprağı,
Susmuş oda, ağaçlar, denizler ve yürekler gibi...
Bir zamanlar neydi oyunumuz be aşkım,
Kimler vardı sahnede hatırlıyor musun?
Onca ağlatan aşk şiirleri,
Ayakta alkışlanan aşk şarkıları,
Ya o senin gülümsemelerin..
Yürekler hep birdi o günlerde,
Ama hayaller hep kaf dağının eteklerinde..
O zaman tüm kapılar sana açılıyordu,
Şimdi bir boşluğa açılıyor,
Ve bir başka kadının adresine kayıtlı ismim,
Yüzümü düşürdüm tarçın kokan bir suya,
Dikme hemen gözlerini öfkeyle öyle,
Utancım yedi kıta yeryüzü zaten....
Ama sen hiç yoktun,
Aslında hiçbirinde yoktun..
Sarıldığım hiçbir bedende yoktun.
Başımı koyduğum hiçbir dizde yoktun..
Kıyıya vurduğum bu gülmelerim bile sahte!
İçimdeki o haylaz çocuk hep başıboş rolde,
Hep boşlukta oynandı o korkunç sahne..
Biliyorum bir gün fark edecek o uçurtmada,
Kendi ipini kendi elinde tuttuğunu,
Ansızın ipini salı verecek özgürlük yalanına,
Heder edecek kendini besbelli,
Hoyrat bir rüzgârlara teslimiyetini…
Nede çabuk geçiyor şu zaman,
Ne çok ilkler ne çok sonlar yaşıyoruz bu rolde.
Her akşam durmadan değişiyor seyirciler,
Ne olur biriniz söyleyin artık,
Bu kaçıncı perde?
-----
Vahit Nizam Karabulut..