SAVAŞIN ÇOCUKLARI
Güneşi...
Bir başka doğar,
Bu mutlu diyarların..!
Işıl ışıldır gözleri,
O şanslı insanların..
Oysa...
Bir lokma ekmeğe, uykuya hasret,
Savaşın çocukları.!
Onlar için yarın yok,
Bitmiş,tükenmiş umutları...
Çileli, barut kokulu bir gün daha,
Ağır ağır kaybolurken ufukta
"Bugün de yaşıyorum anne" diyebilmek,
Bütün arzuları..
**
Bu ellerde..
Kan, barut ve ölüm kokar..
Mahsun eser,sabah rüzgarları.
**
Hani nerde, bu diyarların,
Gamsız,kedersiz göçmen kuşları,
Duyulmuyor artık..
Leyleklerin, tanrıya yakarışları..!
**
Birazdan..
Yer gök inim inim inler,
Göz gözü görmez,sisten,dumandan.
Yağar,yağmur gibi...
Ölüm kusan mermiler,şarapneller.
Çöker cehaletin üstüne,
Cehennemden düşen, o kızgın ateşler...
**
Ah o,zalim,gaddar,acımasız insanlar.
Kan kızıllığında,o kalın perde,
Görünmez olmuş,görünürdeki umutlar..!
**
Bu nasıl bir kindir,nasıl öfkedir.
Bu nasıl bitmez tükenmez bir mermidir.
Durmadan sürülür namlulara..
Ne yiğitler,ne bebekler,ne çocuklar can verdi.
Kefensiz girdiler kara toprağa..
**
Sinsice bir uğraş var..
Yıllarca akacak bu kan, bitmeyecek sanki.
Öyle bir kör kuyu ki,baksan da görülmez dibi..!
**
Bu kaçıncı beyaz güvercindi vurulan.
O bembeyaz kanadı,
Al kanlarla boyanan..
Bu kaçıncı,zeytin dalıydı,
Gagasından düşen,ateşlerde kavrulan..!
Mahmut Mücahit Özdemir