Koca bir ömür diyorum içimden, sayıyorum kocaman gibi gelmiyor geçmişleri, oysa koca bir ömür adı… Şimdi ne kaldı elimden sevdiğim insanlardan başka, koca bir yalnızlık?
Başka bir tebessümdü oysa yaşamak, benim için değerli olan şeyleri savundum hep, dostları, aşkları, işimi, sevdiklerimi ama en çok sevdiğim adamları ve gördüm ki; en çok onlara adanmış o kocaman dediğim ömür.
Birini sevmek peşine düşeli kim bilir kaç yüzyıl oldu? Bu ruh kim bilir ne zamandır yalnızlığın pençesinde ama geriye her yaşamdan bir iz kalmış olmalı.
Şimdi birilerini sevmeye başladığına, şımarıyorsa gönülleri gülümseyip geçiyorum. Arkadaş benim sevdiğim sen değilsin, ben sadece sevmek için seni seçiyorum.
Başka bir gönle geçmiş olmalı hüzün, başka bir akla, başka ömürlere geçmiş olmalı çünkü bu yaşta elimde kalan iki şey var; biri yalnızlığım, biri tebessüm.
O yüzden boş geliyor bana bütün bu kavgalar, ihtiraslar, iktidar kavgaları… Çünkü kaç dostumun gönlünde yaşayacaksam, o kadar doludur heybem ve kaç kahkaha attıysam şu hayatta odur cebimdeki zenginliğim. Gerisi boş!
Boş olduğunu sonra anlıyorsun elbet, hani başına büyük bir dert geldiğinde, birisi hayatını girip altüst ettiğinde, gerçekten onmaz derde düştüğünde, işte o zaman anlıyorsun ne boş olduğunu ömrün.
Sonunda madem elimde yalnızlık kalacak, doya doya severim bende. Açarım kollarımı semaya, Rabbim derim, sen gönder bana iyilikleri, varsa yarattığın güzel insanları gönder, ben daha çok
seveyim. Sonunda nasılsa yalnızlık kalacak elimde, bir de attığım kahkahaların şu sonsuz evrende yankılanan izleri…