“Seni sonsuza kadar seveceğim” demiştin ya; ayrıldık, verdiğin bütün sözler hükümsüzdür! “Ben de” demiştim… Hükümsüzlüğün hükmü olmadığından, benim sözlerim daha da ölümlüdür.
Kalbim yorgun ve kabuk bağlamış yaralarımın sızlamasına razı olmayacak kadar tecrübeliyim acılarda. Ruhumu bir bıraksam, karabasan gibi kendi üstüme çökerim, biliyorum.
O yüzden söylediğimiz her söz ve bütün sevişmelerimiz, hükümsüzdür….
Kalp bir kere hasar aldıysa, ne zaman suya girse, batma ihtimali var demektir. Ancak tecrübeli bir kaptan koruyabilir gemisini alabora olmaktan. Fırtınada gitse bile, sonunda bir sakin limana ulaşana kadar dev dalgalarla boğuşabilmek hem kaptanın, hem geminin yeteneğidir.
Ne kadar sevmiş olursak olalım birbirimizi, madem ayrıldık, verdiğimiz bütün sözler hükümsüzdür. Sevişmeler esnasında söylediğimiz her cümle, hani ağzımızdan çıkan bütün o terbiyesiz ve edebi hislerin dilleşmiş algıları, bütün “ah”lar hükümsüzdür…
Hükümsüzden çok daha fazlası aslında; özeldir! Başka yerde paylaşılamazlar, başka kalplerde anlatılamazlar, şikayet veya kıyaslama konusu yapılamazlar.
Ne varsa bize ait, bizden ve bizimle ilgili, hepsi hiç olmadığı kadar hükümsüz ve hükümsüzlüğü nispetinde tutsaktır.
Yeminlerin, duaların ve iyi niyetlerin aynı gökyüzünde buluşmasından başka ortak noktaları, aynı dilden aynı kalbe söylenmiş olmalarıdır. Madem artık hükümsüzler, şimdi üstündeki tozları silkeleyip başka bir kalp için de yeniden dile yerleşebilirler.
Yani artık, başka birine onu sevdiğini söyleyecek kadar hükümsüzüz ama o söylediğimizin bir daha birbirimize söylediğimiz his ve zamanla aynı olmadığını bilecek kadar da tecrübeli…
Ayrıldık, birbirimizde hükmümüz kalmadı ama zamanın bir yerinde hala asılı duruyoruz…